İzabell Tchavdarova Şiirleri - Şair İzab ...

Sensizliğin ilk günü…
Üzüntünün acı yüzü…

Şimdi yuvamızın her köşesi
Yalnızlık resimleriyle dolu…
Duygularımız imbatlı sahillerin vurgunu

Dünyayı dize getiren
Orduları yeri göğü inleten
Zalimlere boyun eğdiren
Cihanın imparatoru Osmanlı…

Adaletin, ihtişamın muhteşemdi

Hoşlanmadığım ne varsa konuştular
Hepsini ezberlettiler bana
Verilen bunca acıya rağmen
Özümü değiştireceğimi sandılar

Sevgimin gücünü unutmuşlar belli

Son Görüşmemizde,
Üstü Kapalıydı Hep Sözlerin
Ama Saklayamadı Çıplaklığını
Gözlerimdeki Yeşil Gözlerin
Yinede Yalanladı Son Sözlerin
İnanıyorum Doğrudur Söylediklerin

SEVMEK...

SEVMEK ille de birini mi?
HAYIR: daldaki kuşu,
Açan çiçeği ağlayan bebeği...
SEVMEK ille de birini mi?

Damla damla dökülür bakışların
Yeşili unutmuş
Hüznü tutar ellerin
Dokunmayı unutmuş
Elden ne gelir
Yalnızlık alnımıza vurulmuş

Azad Edilmemiş Türküler Çalıyor
Bu Aralar Beynimin Kıvrımlarında...
Her Ezgide, Bir Yok Oluşu Daha Kutsuyorum...
Biriktirdiğim Kahkahaların Arasında Eziliyor, Gerçek Gülüşlerim...

Sensizliğin hasreti vuruyor yüreğime,
Ne yapsam dinmiyor yokluğunun sancısı,
Hergün seni daha çok büyütüyorum içimde
Çünkü yolun sonunda hep senli hayallerim...

Her zaman tanıdık yüzlere baktım
Sağımda solumda, kıyımda köşemde
Benzetebilir miyim birine diye
Ama sen onlardan değilsin

Sonra, bir romandır o dedim kendime

Ben seni,
Sıcak bir tebessümün ardından gelen
“seni seviyorum” deyişinde gizledim
Bundan sonra “hoşça kal” desende duymayacağım.

Ben seni,