İz Şiiri - Ersen Beyazıt Özer

Şairin ruhu; bindiği araç gibi şerit değiştirir durmadan... Hedefe bir an önce varmanın tek yolu; sağ ayak parmaklarını acıtmaktır olabildiğince... Parmaklar sizin değildir, ama; yanak sizindir, durmadan tuzlu su kanayıp, yine susayan... Yolda... Sadece, iki şey gelir aklınıza... Ya Bitsin bu; O'na giden yol... Ya da Bitsin... Bu, bir kaç bin kez, sürgün edilmiş sevda... Amele yanığı yanaklarınızda, düşey kanallar vardır her sabah; çünkü tuz, yalnız gömleğinize değil, yüreğinize de iz bırakır. Her sabah, başka odalarda baktığınız aynalar; düşmanınızdır, eğer; omuz ucunuzda O yoksa... Sakın, gülmeyin bu fakire... Yolda... Sadece, yol düşünülür... Kesik çizgiler, ne hikayeler anlatır size, bir bilseniz... Hani... Yürü, git... Beni yalnız bırak Diyebilen Kireç karası Acımasız Ama... Çabuk tüketilen Yapayalnız Göz izleri... Birileri... Sizin yerinize Sayarsa çizgileri... Bayramdır bu bahtsıza Seyrandır... Yürekte... Yarım kalmış Aşkın eski izleri Ya da... Daha ilk ucundan Kırılmış Sevda eskizleri...