İz Şiiri - Mehmet Şeyhanlı

Ufkun en yüksek tepesidir kalp
Başköşede umutlar ve hayaller
En altta nefret ve acı…
Hayal etmeli insan
Çünkü hayaldir geleceğe götüren gerçek

İnanmalı insan zamana
Durmamalı bencil bir ruhun karşısında
Yenilmişken çıkmamalısın acımazsızlığa
Durduğun an, yıkılır, gittiğin an, kaybolur
Silik bir mevsim yağmurudur hayat

İhbar etmesi zordur kendini insan
Dilemektir asıl saadete götüren düşman
Kırk delilik olsa da en emniyetli hüsran
Çabuk ol geç olmasın hiçbir zaman
Dile yaratandan her gece, her gün, her sabah

İzi olmayan bir yürek
Dileğim kanarken dağılmamıştı
Gidiyor, bir tek ardımdan bakan şey, gölgem
Saklamışım kendimi zor bir karara
İtiyor acılar beni bile bile zamana

Biliyor bunu her zaman yanık bir dua
Kurşun çeperi yakıyor içindekini
Sızı acı olmuş ama tek sayanı fazla
İntikam damgası olan karşılıksız sevap
İzini bırak ve öylece kal…

Tanır seni hayat, hiç olmadığı kadar yanlış
Bilir içinden çıkan bir hata
Susup kalır çünkü zaman yoktur
Çeker sevabın günahını,
Dim dik duran köksüz bir filiz
Hata;
Yapıştı mı kalkmayan sahte bir iz…