İyiki Deliyim Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Merhaba doktor,
– Biliyorum kızıyorsun bana…
– “Onca zaman neredeydin? O kadar emek verdim sana, hiç mi olmadı?” diyorsun.
– Haklısın belki…
– Ama bir kere de sen yap empati…
– Hani hep bana diyorsun ya, “Deniz, kendini başkasının yerine koy…”
– Bir kere de sen koy kendini benim yerime.
Çok değil, yarım saat ben ol…
Ne olur.

– Öleni gömmek kolay, peki ya yaşayanı?
– İşte asıl mezar orada başlıyor doktor.
– Ben onu gömdüm…
– Bembeyaz bir hastane çarşafının ortasında.
– Ve ardından yüreğimi toprağın en karanlık köşesine gömdüm.

– Şimdi yaz doktor:
– Gözleriyle kapat mezarımı,
– Teniyle sar bedenimi,
– Saçlarıyla bağla kefenimi,
– Kokusuyla yıka cesedimi.
– Ben başka türlüsünü bilmiyorum…
– Beni onunla göm doktor.

– Hiç sevdin mi sen?
– Sevdiğini kefenle uğurladın mı?
– Morgda yatarken "üşür" diye üstünü örtmeye çalıştın mı?
– Ben yaptım.
– Ama kimse bana “geçer” demesin.
– Geçmedi.
– Geçmiyor.
– Geçmeyecek.

– Birazdan gelecekler biliyorum.
– Beyaz önlükleriyle, ellerinde iplerle…
– Ben "iyiyim" desem de, "deli" diyecekler.
– Bağlayacaklar beni, çekiştire çekiştire…
– Ve sonra herkes rahatlayacak:
– “Deli sustu.”diye.

– Ama doktor…
– Ben deli miyim?
– Yoksa deliliğe sığınmış, kırılgan, ince düşünceli bir insan mıyım?
– Peki ya beni delirtenlerin hiç mi suçu yok?

– Kapıma işeyen kediye bile tahammülüm kalmadı.
– Kasap Hayri’nin yağlı kıyması, Nimet Teyze’nin sokakta şaklabanlık yapışı…
– Hepsi beynimde patlıyor doktor.
– Ben her sabah sabırla dua ediyorum Rabbime:
– “Allah’ım, akıllı görünüp aptal olanlardan,
– Namuslu görünüp namussuz olanlardan,
– Diplomalı eşeklerden koru beni…”
– Evet, bu nasıl dua diyorsun değil mi?
– Ama unuttun galiba…
– Ben deliyim.

– Benim hastalığımın bile adı afili:
– "Borderline" mıydı, "bordro" mu ne…
– İnsan bazen adını bile telaffuz edemediği bir acının içinde buluyor kendini.

– Çok konuştum.
– Daha sineklere yüzme dersi vereceğim.
– Uçağım kalkacak birazdan…
– Mezarına yetişmem lazım.
– Çünkü ben gitmezsem, o uyuyamaz.

– Şimdi söyle doktor…
– Teşhisim ne?
– Ben gerçekten deli miyim?
– Yoksa…
– Bu dünyada akıllı kalmaya çalışan son vicdan kırıntısı mı?

– Ama madem öyle…
– Deliliğin bana verdiği son yetkiyle…
– Kendimi taburcu ediyorum!

– Hoşça kal doktor.
– Sen de gel yakında.
– Çünkü bazı acılar tek başına taşınmaz.
– Buyrun, bağlayabilirsiniz ellerimi…
– Ama fazla sıkmayın, sonra iz kalıyor estetige de verecek param yok benim.
– Ben açım doktor…
– Ama karnımı değil…
– Ruhumu doyuracak bir lokma arıyorum bu hayatta.

– Ve işte son sözüm:
– Siz akıllılar bu dünyayı bu hale getirdi
,– Ben de şimdi deliliğimle onur duyuyorum.
Iyiki deliyim doktor yoksa nasıl dayanırdı aklım nasıl..?
18.07.2025 14:11