İyi Niyetimden Savruldum

İçimden gelmeyenlere giden
Ayaklarıma prangalar taktım,
Ellerime kelepçe,
Dilimi dudaklarıma diktim.
En büyük cezayı da
Kulağıma astıklarıma verdim.
Gözlerini bağlayıp götürdüğüm yüreğim
İçimin en ücra köşesinde, sürgünde.
Gönlümün kanatlarını dağladım
Her tebessüm edene aldanmasın diye.
Yalancı suratları çarmıha gerdim;
Bana yalandan gülücükler atmak neymiş görsünler!
Kendime teğet geçmiyorum bu arada;
Yaptığım hataların toz tanesi kadar olanına bile
Bir kere değil binlerce pişman olup kendimi yakıyorum
Yanlışlarım çoğalıp yayılmasınlar diye
Vicdanımı yağdırıp gözlerimden.
Akıl sızımın yolunu kesip
Mantığımı önüne inşa ettim
Bir daha savrulmamak için iyi niyetimden.
Affetmem için
Ne vakit ikna etmeye kalksa hoşgörüm,
Kulağımdaki cesetler önüne dökülüyor.
Ne vakit sünger çekmeye kalksam olanlara
Yaralarımın çığlıkları kulaklarımda çınlıyor.
Barış güvercinleri besliyorum yine de
Bende kırk yıl hatır bırakanlar için.