İyi ki Gömülemeyen Şeyler Var, Mama Hristo

Ben hâlâ bazı sokaklara yürürken yavaşlıyorum,
Orada göremeyeceğimi bile bile.
Bazı rüyalar sabah uyanınca devam etmiyor Mama.
Bazı insanlar da.
Ama olsun.
İyi ki gömülemeyen şeyler var.
İyi ki bazı sarılmaların hayali yetiyor hâlâ,
Canımı acıtsalar da…

Acı hissetmek, hissetmemekten iyidir.
Yoksa çoktan unutulmuş olurduk öyle ya.

Vedaları içime gömüyorum Mama.
İnsanları değil.
İnsan zaten gidiyor.
Ama vedası hep kalıyor,
Dilimde takılı bir ,,gitmeseydin keşke.’’

Bazen öyle zamanlar olur ki...
Hiç yazılmamış bir cümleyle kırılır kalbin.
Benimkisi de öyle oldu.
Yazılmamış bir ,,kalsaydın’’
Söylenmemiş bir ,,bırakma beni’’ yüzünden...
Gitmeseydi işte Ali de, keşke...

Hangi yıldız onların gülüşüdür,
Hangi gökyüzü onların eksikliğidir...
Hayaller, gerçeklerin içinde ezilirken belli ederler kendini.
Çünkü bazı ruhlar gökyüzünde meşhurdur.

Ben ölümleri bir türlü sevemedim Mama.
Ölmese ya insanlar…
Ya da gideceklerse, vedalaşıp gitseler...
Neden bir çınar yaprağının sessiz ayrılışı gibi gidiyorlar?
Aynı sokak, aynı adreste,
Posta kutularında isimleri dururken,
Bir de toprağın altına verdiler ikametlerini.
Sokak sessizleşti.
Çok sessiz...
İçim acıyor Mama,
Sessiz çığlıklarımla.

(Kasabanın sokaklarına, göğe gömülenlere, susmayı seçenlere...)