Gittin…
Bürünüp turunculara… Turunculardan bir demet ses olup gittin… Bir şehri öksüz, bir şehri karanlık, bir şehri ıssız bırakarak... Bu ıssız karanlıkta yolumu bulamayışımın üzerinden kaç gün geçti, kaç gün güneş sensiz ışıttı bu şehri? Ayın küskünlüğünü yaşayan gece gibidir şehir artık biliyor musun, artık yaşam adını özlemle değiştirmiştir.
Gittin…
Her şey, bir dünya büyüklüğünde ve o dünya ağırlığındaki kayaya dönüşmüş bu kelimenin altında kaldı. Soluksuz kaldığımı hissettiğim bu kayanın altından sesleniyorum sana şimdi. Sesim mekanların uzaklığını, cisimlerin engelleyiciliğini aşıp sana ulaşabilir mi bilemiyorum. Ama… ama yüreğimin rezonansları ulaşacak biliyorum. Adını andıkça yüreğim, dayanılmaz bir zonklamayla, çeliğe çarpar gibi kafa tasıma çarpan beyin damarlarımın uğultusu ulaşacak sana… Açık bıraktığın pencerenden, perdeni havalandıran esinti gibi belki. Belki sulara karışıp sahilde, küçük, zararsız, sevimli dalgalar gibi dolanarak ayaklarına... Bir gece vakti, sayabileceğin yıldızların(!) en sonuncusu olarak... “Ayın yüzünde beni görmüşlüğün izi” gibi… Titreyerek önüne düşen bir yeşil yaprak olarak, gün sonunda ateş rengiyle ve yakarak ufku kaybolan güneş… uzaklardan duyabildiğin, mızrabın tele ahenkli dokunuşlarında bir türkü olarak… Hatırladıkça, paylaşılmışlıkların coşkusuyla yüzünde belirecek “bir fiyonk gülümseme”… gözlerini alamadığın boşluk olarak… Kıyılarında dolaştığın denizin enginliği gibi yüreğinde filizlenmiş sevgi olarak… Ve “yürekten salıverilmiş derin bir ahh”… ve “tutuşan deniz”… ve “tutuşan bir yürek” olarak… Ulaşacak sana.
Gittin…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta