İyi Evlat Şiiri - Zekeriya Özhan

Şefkatinle büyüttüğün yavruyum,
Seni seviyorum bırakmam anne,
Kollarında uyuttuğun yavruyum,
Seni seviyorum bırakmam anne.

Sen benim anamsın başımın tacı,
Senden ayrı kalmak ne kadar acı,
Sensin benim sağlığıma duacı,
Seni seviyorum bırakmam anne.

Muhabbet kokardı evin ocağın,
Burnumda tütüyor köşen bucağın,
Merhamet dünyası senin kucağın,
Seni seviyorum bırakmam anne.

Işıklar ne kadar yanarsa yansın,
Sen güneş misali parıldayansın,
Kulağıma ninni mırıldayansın,
Seni seviyorum bırakmam anne.

Sen bana yanarken yüreğin pişti,
Uykusuz kalırken gözlerin şişti,
Şimdi sıra bende nöbet değişti,
Seni seviyorum bırakmam anne.

Giydirdin doyurdun seneler boyu,
Yedirdin yemeği içirdin suyu,
Beklerim başında sen rahat uyu,
Seni seviyorum bırakmam anne.

Sen akan sulardan daha durusun,
Sen gönül sevgisi gözler nurusun,
Seni incitirsem dilim kurusun,
Seni seviyorum bırakmam anne.

Belki birkaç evlat oluyor ama,
Anneler bir tane oluyor ana,
Her zaman her yerde muhtacım sana,
Seni seviyorum bırakmam anne.

Bu dünyanın kazancını kârını,
Ne yapayım servetini varını,
Öpeyim cennetlik ayaklarını,
Seni seviyorum bırakmam anne.

Gitme başka yere yanımda otur,
Uyut Özhaniyi dizine yatır,
Cennete giderken beni de götür,
Seni seviyorum bırakmam anne.
Aşık Zekeriya Özhani.