İyi Ağlarım Şiiri - Şükrü Evran

İyi anlatmam,
Belki gösteremem gördüklerimi,
Durduramam olanları, olacakları, olmuşları.
İyi ağlarım ama,
Kadınlar gibi, kızlar gibi, herkes gibi.
Utanmam ağlamaktan,
Çünkü iyi ağlarım,
Öyle ağlarım ki mutlu olurum.
Bazen zamana ağlarım,
Bazen kendime,
Bazen ona,
Bazen sana,
Size, bize, onlara…
Çok iyi ağlarım,
Ağlarken fark ederim yaşadığımı.
Hayatımda en anlamlı işimdir ağlamak,
Türüm ağlamaktır insan değil.
Çok şeye ağlarım,
İçimi, yüreğimi, ciğerlerimi
Gözlerimden akıtmak istercesine.
Ağlarken ölmeliyim,
Kadınlar gibi ağlarken,
Annem gibi ağlarken,
Ablam gibi ağlarken,
Tıpkı doğarken zırladığım gibi.
Tandır dumanında yaşaran gözden akan bir damladan doğdum,
Bir keder damlasıyım anama,
Bir kahır oldum kendime,
Yıkadım her kahrımı,
Demli ağlayışlarla.
Aşkımı süzdüm yanaklarımdan,
Özlemlerim sağanak oldu,
Anılarım hıçkırmalarda boğuldu,
Her şeyi döktüm gözlerimden,
Hissiz, düşüncesiz kaldım.
Sonra ruhumu çıkardım gözümden,
Geriye kıpırdanmalar kaldı bende.
Ruhsuz hiçlikten teşekkül.
Ve artık ağlayamıyorum.
Belki ilkbaharda bir geyiğin gözlerinde
Kavak ağaçlarının yaprakları arasından
Süzülen ışıkla parlayan
Bir gözyaşıydı
Tüm hayatımız.
Ben döküldüm.
Bitti.