Aksine üretemeyen doğal hayat içindeki yağmacılık bir yaşam biçimiydi. Bu gibi yağmacı deneyi ile bir çıta avladığı ziyafetten biran önce yiyip; alandan çekilmek ister. Çıta doğallıkla biliyordu ki, birazdan kan kokusu yağmacıları üzerine çekecekti. Yağmacılara kızmıyor, ancak bunu bilmiyor gibi şaşa kalır olmaya melüldü.
Kokuya doluşan akbabalar, aslanlar ve sırtlanlar çıtanın baş edemeyeceği cinstendiler. Hatta çıtanın hayatını tehlikeye sokacak olan güçlerdi. Çıtanın acele etmesi bundandı. Üretemeyen yaşamın, şartlı ve verili paylaşımın tarzı böyleydi. Şartlı veri içinde tavşanı tüketirse kendisi de tükeniyordu. Kısıtlı veri içinde çoğalırsa yavrusunu öldürüyordu. Buna vicdansızlık diyebilir misiniz?
Dış dünya ve vicdan sizin isteminize göre düzenlenme değildi. Üreten emek karşılığı, yeteneği ve ihtiyacı kadarla pay alan kolektif davranışlar içinde, kuramsal olaraktan, edimsel olaraktan ve pratikte yağmacılık ortada kalkacaktı. Bu düzenleniş kolektif basınçtı. Kolektif vicdanlı algıyı oluşacaktı.
Dünyanın vicdanı yoktu. Üreten yapıların vicdanı vardı. Üreten türümüz artık kendilikle tilki ağzındaki fareyle ilgilenmeyecekti. Üreten türümüz, üretmeyen türlerimiz tarafından yağmalanmasını korku içinde ama doğallıkla bilip bekleyecekti. Yağmacılara vicdansız demeyecekti. Öte dünya algısı yoktu.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta