İtirafname Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Zabıtlara geçsin bu bir itirafnamedir,
Ben onu sevmekten,
Ben onu beklemekten,
Ben onu özlemekten
Yoruldum.

Bir gün bana gelecek diye hayal kurmaktan,
Her gece duvarları yumruklamaktan,
Tavanlarda özlemini oynatmaktan,
İçimde ölsün diye kalbimi dağlamaktan,
Yoruldum,
Yoruldum hâkim bey.

Varsa bildiğin bir suç,
Ben onu da işleyip sessizce gitmek istiyorum,
Ya da dayamak istiyorum silahı alnımın tam ortasına,
Kararlıca tetiği çekmek istiyorum.
Yoruldum,
Dilimle dudağım arasında sessiz harfleri saklamaktan,
Her gözde,
Her yüzde,
Her sözde onu aramaktan yoruldum.
Kır kalemimi hâkim bey,
Kır kalemimi.

Onun gözleri,
Onun sözleri,
Ve onun yüzü olmadan yaşayamam.
Artık avutamıyorum yorgun bedenimi,
Kırık ellerimi.
Her gece hesap soruyor baktığım aynalar,
"O nerede?" der gibi bakıyor gözlerime,
"Neredesin be sevdam?"
Ben yine cevap veremiyorum.
Gitti desem gitmezsin ki benden,
Bitti desem bitemezsin ki,
Ver artık hükmümü hâkim bey,
Onu onsuz yaşamaktan yoruldum.

Sustukça büyüyor içimde acım,
Yara alıyor en güzel düşlerim,
Gizli saklı her hatıramız kanıyor yastık altı,
Sessizce sızılıyor sol yanım.
Bir sigara yakıyorum yokluğuna,
Dumanı doluyor içime,
Çaresizliği sarmalayan bir dert yumağına dönüşüyor kanlı gözlerim,
Duman duman yayılan bir hüzün gibi,
Yakıyor beni, hâkim bey, alev alev.
Onu çok özlüyorum.
Diyemiyorum ki dön özledim.

Gözlerimi kapatıp onu düşlemekten,
Geceye göz kırpmaktan,
Sabahları onsuz karşılamaktan,
Yoruldum hâkim bey,
Özlemiyle uyuyup,
Hasretiyle uyanmaktan,
Anla beni, anla lütfen,
Rüyamda bile onu kaybetmekten,
Bir daha kavuşamayacak kadar uzaklarda olmasından,
Bir mezar taşına sarılır gibi,
Onun hayaline sarılmaktan,
Buz gibi soğuk, taş gibi sert
Bir yalnızlığı kabullenmek zorunda kalmaktan yoruldum.

Bir gülüşü var, hâlâ hatırımda saklı,
Bir dokunuşu var, unutur muyum? Unutulmuyor.
Her adımda yankılanan sesi var,
Sonsuzluğa karışmış bir rüzgar gibi,
Geçmiyor, dinmiyor,
Susmuyor işte hâkim bey!
Bir duysan kalbimde çırpınan kanatlarını,
Onu onsuz yaşamaktan yoruldum.

Ve ben, hâkim bey,
Sığmadım hiç bu dünyaya,
Gökyüzü de dar,
Toprak da kabul etmez beni,
Ben onu görmeden,
Ben onu duymadan,
Yağmur olup saçlarına yağamadan,
Nefes olup bedenine dolmadan,
Ve onun adını son bir kere haykırmadan
Yaşayamam,
Yapamam hâkim bey,
Kır kalemimi,
Ver hükmümü.

Ben onsuz yaşamıyorum ki zaten,
Öyle bir yaşam ki bu,
Her anı boş, her anı eksik,
Eksik kalıyor nefesim,
Onun olmadığı her an, her saniye,
Yaşamak denir mi buna hâkim bey? Yanıyorum,
Kül olmuş yüreğimi avuçluyorum,

Bir anlık huzur bulurum diye karıştırıyorum kitapları ama nafile,
Bazen bir çay bardağında,
Bazen bir şarkıda,
Bazen bir şiirde gelip çakılıyor beynime.
Uzanıyorum, tutamıyorum,
Haykırıyorum, doyuramıyorum
Onun gözlerine son kez bakmadan
Gözlerimi kapatamıyorum.
Kır kalemimi hâkim bey,

Onu sevmekten değil,
Onu onsuz sevmekten yoruldum,
Onunla olamadan, onu hayal etmekten
Yanıp yanıp kül olmaktan yoruldum.
Ver, hükümümü ver hâkim bey,
Beni bu yangından kurtar
Çünkü ben,
Onsuz aldığım her nefesten yoruldum.
Kır kalemimi hâkim bey,
Ben gördüğün
Ve duyduğun en büyük suçu işledim.
Sevdim,be sevdim.
Kır kalemimi hâkim bey
Ben onu
Ben onu
Ben onu çok sevdim.
03.09.2024 09:10