İtiraf Şiiri - Hüseyin Çıtak

Ağırlık çökmüş yüreğime
Sarmış bedenimi bu kesif yalnızlık
Terk edilmiş bir hapishanede
Kendinin mahkûmu olmuş gibi
Tüketmiş kalbimi en acı zehir
Varmış ruhumun köklerine
İndikçe daha derine
Görememiş aydınlığı
Kaybolduğu bu hiçliğin ortasında
Sığınaksız kalmış
Azgın yağmurlara, kara fırtınalara
Göğüs germiş tek başına
Varamamış kimse yanına
Kendi karanlığı yayılınca etrafına
Görememiş kimse tükenişini
Yavaş yavaş kaybolmuş
Çabalayarak
Ellerinden canının çekildiği gibi
Gözlerinden ışığın gittiği gibi
Bir bir yok olmuş
Kendisinden kalan son parçaya
Acılarına tutunmuş
Varlığını kanıtlarcasına acıyı istemiş
Fakat
Dayanılmayan bu ıstıraba
O da pes etmiş
Her bir adımda
Her bir maskede
Bir nefes daha yaklaşmış sona
Sonu isteyen ama kaçan
Bildiklerine bir cevap arayan
Birine dönüşmüş
Gözünü açmanın bir faydası olmamış
Her seferinde tekrar kendisiyle karşılaşmış
Varamamış bir sonuca
Bulamamış cevabını
Kendini açamamış
Dökememiş içindekileri
Yalnız kaldığında bile
İtiraf edemezken kendine
Başkasının onu anlamasını beklemiş
Katlanmış bu sonsuz yalnızlığa
Ruhunu kavuran
Üstünden kalkmayan bu yüke
Bilememiş ne yapacağını
Uykularını kaçıran bu bilinmeze
Hep bir çözüm aramış
Fakat çözümü
Bulmak için soruyu sormak gerekmiş
Soruyu bilmezken
Yollarda bulmuş kendini
Fakat o hep
Kendi içinde bir çıkmaza girmiş
Kendi yolları aydınlığa çıkmazken
Karanlıkta yapayalnız bir başına
Elinde acıları
Yolda kalmış
Ve ona
Bir duran olmamış