İsyanın Boyun Büküşü Şiiri - Serap Demir ...

Bana ne hangi günde olduğumuzdan
İçerimde fırtınalar varken…
Ne ocak ne şubat
Hatta ne de temmuz
Olamaz artık merhem
Yarama...
Sokaklardaki divaneleri,
Onların ezik hâllerini,
Gözlerindeki umutsuzluğu
Görün n’olur görün...
Kimse sormasın bana saat kaç…
Son gördüğümden beri onu
Asırlar geçti sanki.
Nerdedir gözleri?
Nerdedir!
Boğuldu mu gözyaşlarından…
Bir bilsem yerini,
Kulaçlarım okyanusu
Sızlasa da kollarım,
Yüzerim sonsuza dek...
Nedir bunun adı,
Özlem mi,
Sevda mı?
Kimse bilemez...
Bu kabuksuz yaranın
Yarası bir mağmadır,
Oturur varlığım ortasına...
Büker boynunu
Öyle...
Yansa da susar dili...
Uzatmaz elini
Öylece çöker yere...
Neden hep nemli ki yerler,
Neden derinlerden
Çok derinlerden
Lanetler okunur adıma?
Çeneme süzülen şu yaşlar
Tek tanığıdır ızdırabımın...
Gökler sen biliyor musun,
Gördün sen onu...
Unutmazsın bir kez gördüğünü...
Hadi rüzgârını yolla;
Nefesinden bir nefes çalsın,
Üflesin yanaklarıma...
Bu gün günlerden: nisan
Aylardan: ömür
Vakit: gitme vakti,
Adım: kimsesiz...

24.9.2010
SERAP HOCA