İsyan Senfonisi Şiiri - Ferman Sızlanan

Şiirde yazmak istemiyorum
Ama beynim unutmuyor
Yok olmak bilmiyor yüz hatlarını hatırlamak
Sonra şiire dökülüyor
Birden yan yana geliyor kelimeler
Başkasına aşık olman olasılığı beynimi kemiriyor
Asla affetmem kelimesi ciğerlerime çakılıyor
Ne yapsam ki ben
Çıkıp dışarda ciğerlerim patlayana kadar koşsam mı
Yoksa uykuya mı dalsam sonsuzlukta
İnsnanların arasına karışıp onlar gibi mi davransam
Ki dertli sanıp aslında dert nedir bilmeyen gurubuna
Bu hayatta nereye gidersem oraya uyum sağlarım diyenlerin arasına
Her şeyi çok çabuk unutabilen insanoğlunun kara kutusuna

Nereye atsam kendimi,
Uzak denizlere atıp balıklara meze mi olsam
Okyanuslarda sürüklenip yerli bir halkın akşam yemeği mi
Ki daha onurlu bir harekettir onursuzların arasında yaşamaktansa
Bir dağın tepesine çıkıp kuşlara yem mi olsam
Kurtların karnında tokluk hissi mi yaratsam

Seni sonsuza kadar silmek istemediğim beynimden atmak için ne içsem
Ne içsem de damarlarıma karışıp seni yensem
Hangisi çok daha erken tesir eder
Ölüme yavaş yavaş koşan kalbimi kılıçla parçalamaya kalkışırım belki
Belki de ben senden çok önce ölürüm, sen hayatın aldatmacasında aldanırken

Ey gökleri ve yeri yaratan tanrı
Sen de bu gök ve yer arasına sığmayan acımı ve hıncımı niye yaratırsın ki
Niye karşıma çıkarıp uzunca bir süre mutlu olmamı sağlayıp bin kat acıyla beslersin
Niye ey sonsuzluğu yaratan sonsuz ulu tanrı
Beni bu sonsuz öfkemde boğmak niye
İnsanları aptallaştırmak niye
Her güzel şeyi kötüsüyle, en aptalıyla değiştirecek insanoğluna bu duyguyu vermek niye

Acılar biriktirmek en çok koyar düşünceli insana ya
Hem iyi olup hem en çok kaybetmek tutarsızlığı beyazlatır ya saçları
Ne yapalım be dostum
Yine içimize sigara dumanından ve rakıdan başka bir şey girmezken
Acılar bastırırız, yeri vardır ne de olsa sürekli
Yine şiir yazarız
Yine güzelleşiriz ve
Unutmaya çalışmanın yalanlarıyla besleriz beynimizi...