İsyan Çiçeği Şiiri - Turgay Adlım

Aldanma teselliye, her nağmesi bir mahşer nidası,
Bu bir merhem değil, ruha işleyen aşkın belası.
Alnıma yazılan sevda değil, bir isyan tuğrası,
Seninle kuruldu içimde o mahşer divanı.

Gam mülkünü terk edip giydim ateşten bu tacı,
Yırttım feleğin hükmünü, sensin gönlümün miracı.
Kim demiş aşk ehli bir tahta sultan olur?
Bu sevda en kanlı ferman, en dipsiz zindandır.

O fani sarayları ateşe veren benim elim,
Sensiz vadedilen o cenneti ben neyleyim?
Ne tahtı umursarım ne tacı, varlığın yeter,
Varlığım çölde Mecnun misali, aşkınla derbeder.

"O nazenin gözlere aldanma" diyen kimdi, heyhat!
Her gamzen kalbime çekilen kanlı bir cellat.
Bir bakışınla devrilir içimdeki putlar,
Her kirpiğin bir mızraktır, can evime saplanır.

Güzellik dedikleri meğer celladın neşteri,
Vursun, kanatsın; bu lütuftan şikâyet mi edilir?
O "kahır" dedikleri, sineme vurduğun ilahi mühür,
O "bela" sandığım, sunduğun zehre gizlenmiş ömür.

Bu yaraya başkasının merhemi değse ah ederim,
Kadehinde zehir sunsan, Kevser niyetine içerim.
Desinler: "Kalbi viran, benliği çöle dönmüş,"
Bu yangın benim, bu hicran benim, bu sevda benimmiş.

Adını "İsyan Çiçeği" koydum, kopmazsın dalımdan,
Alnımda mührün dururken, başka fermana ne hacet?
Aşksız geçen bir ömür en büyük ziyan değil de nedir?
Uyan bu gafletten; bil ki enkazın bile bir devlettir.

Kanma sakın harflere, bu Naçar'ın sözüdür,
Gerçeğin mübalağa giydirilmiş özüdür.
Yanan bir yüreğin kâğıda düşen közüdür,
Aşkın dile gelmiş en taşkın, en deli yüzüdür