İşte Sen Yoksun Şiiri - Kağan İşçen

karaköy iskelesinden
bakışını attın denize
almaya yetmedi gücüm
ağaçlar güldü halime
işte sen yoksun....

koştum
acıdı ciğerlerim
ağzım burnum kan
tramvaylar öfkeli kalabalık
açık mavi istanbul akşamında
işte sen yoktun

kötü bir film izledim
çok eski şarkıları hatırlamaya çalıştım
sevişmek istedim istedim
haliçle
yağmur bulaşıkları sıkışık yaşamlar
ışıkların farkında olmamalar
işte sen yoksun

ağlaştıydık şehla bakışlı çocuğa
bir biz
bir de istanbul kuşanmışlığı tüm saatlerin

koca bir ömrü yediydik birer yirmili
çınaraltında uzun sakallı şiirler okuduyduk
ikinci el mutlu
ödünç bir şaşkınlık bu
rüzgar esse ille sesini dinlerdik

süleymaniye öyle
ne saygılıydı
sessizliğe aşık sese
işte sen yoksun

şarkıları es geçtik
güneyli bir şehrin proleter evladı
uykuya özlem bu diyerek
düşünürerek zühre yıldızını
ve sadece kucaklaşarak
anladı kanına ne girdiğini
kuşların yarınsız gönencini
işte sen yoksun

ancak seni düşünmektir
varlığın anlamlılığı
ömrümün tek kuytusu
göç kuşlarına bakarak
en son mutsuzluğumdur bu
işte sen yoksun

nihaventlerimi bitirdim
kirpiklerimi kırpışımdı
suna boylu
ölüşüm senin

düşlerimden
tüm fazlalıkları atarak
eski yazları özledim
hesapsız
çalıştım beğenmeye bulutluluklarını
kavşaklarımız da eğreti
yalanlarımız
yarınsızlıklarımızın bütünselliği
işte sen yoksun

tanımadığım hiçbir anın olmasa da
gülleri ellerimden bırakarak
sarıldım tüm saatlere

tesadüfi baktığım her aynada
ayrı bir yangın

işte sen yoksun