İŞTE SEN...
Hep bu yerlerden kaçmak isterken yüreğin,
Hiç isyan edipte kalmak istedi mi bedenin.?
Bunlar inan ne benim suçum, ne de senin.
Yaşadığın her şey yalnızca senin kaderin..
Düşün, yalnız başına kaldığın karanlık geceleri.
Sokak ışıklarıyla aydınlanmaya çalışan evleri.
Dışarıda her gece yarısı nara atan serserileri.
Hep bizlerle oynayan birileri var, evet birileri..
Geride sayısını bile unuttuğun o geçen yıllar.
Mutlulukları çok az, çoğunluğu hep acılar.
Ya gerçek dostlar, ya dost görünen düşmanlar.
Hiç unutulmayanlar ve unutulmaya mahkumlar..
İnatla savaş verdin,tek başına olumsuzluklara.
Bulaşmadın asla pisliğe, suçluya, suçlulara.
Şimdi bakıp da ağarmaya bağlayan saçlara.
Bilmiyorum acaba, kaç adım kaldı mezara..? ? ?
08.02.2002
Ercüment YazıcıoğluKayıt Tarihi : 15.8.2010 11:21:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!