İşte Oldu! Şiiri - Kemal Gündüzalp

I.

Pencerelerden her gece baktığım da yalan olmuştur artık
Giderken sorulur sanmıştım: Özleyeceğim kim kaldı bu kentte?
Sorulmadı ve ben alıp başımı gittim, özleyeceğim biri olsun diye.
Çok önceden söylemiştim bunu, demek böyle oluyormuş gitmek:
Bırakacağım bu kara kenti, ardımda gözüyaşlı kimse olmayacak!

İşte oldu! Gidiyorum, ne sevinç ne üzüntü: Ara yerdeyim...
Özleyeceğim biri olacaksa o da sen olursun, hep sen oldun.
Bu son gelişimdi: Sanki ölecekmişim de kimseler duymayacak!
Seni yitiriyormuşum gibi ağır duygular var içimde.

Haydi bana son kez olsun ‘seni seviyorum’ gibi bir yalan söyle:
- Seni seviyorum, ben de seni özleyeceğim hep bu kara kentte.

Ne acı bir duygudur bu, çekip giderken hiç kimse: 'Dur!
Kal burada...' demedi. Durup dururken demez mi insan:
- Gitme, kal... Hiç olmazsa bu akşamı çoğalt benimle!

II.

Küçük kaçamaklar da bitti, aşk da yok: Belki hiç olmadı
Küçük ihanetlerin güzelliği ya da nedensizliği gibi bir şey:
“Yani bilmiyorum işte” gibi duyarsız ve inceliksiz sözler.
Yani yitiriyormuşum gibi artık bütün güzellikleri de...

Ben sevdim biliyor musun? Ölümü de, sensizliği de, bu kenti de.
Şimdi gecikilmiş bir intiharı yaşama denemesidir kalan hayat...
Haydi orda kal!
Haydi ben gideyim artık.
Haydi sevgi.
Haydi paydos.
Haydi elveda yalnızlık duygusu, elveda ey bitmeyen ince hüzünler!

Sancı... Sancı: Yalnızca sancıyor yüreğim derin bir yaradan!
Bir son söz olsun haykırabilsem ağlayarak yeniden...
İşte oldu: Gidiyorum bu kara kentten, hoşça kal sevgili!