İşte İnsan Şiiri - Atila Yalçınkaya

Cevri cefa ile hayatın süren,
Allahın nuruyla yarını gören,
İlmik ilmik hayat ağını ören,
Kelebek ömürlü yaşayan insan.

Yer yer unutarak insanlığını,
Bazı an kavrayıp hayat faslını,
Hayat yolculuğunda işin aslını,
Kavrayıp Rabbine yönelen insan.

Pir dergahlarında suluk eyleyen,
Sema’yı Semah’ı eyi belleyen,
Namazla niyazla ömür eğleyen,
Hakkın rızasına ol talip insan.

Bazı zaman bir canavara dönen.
Vurduğu dostunu toprağa gömen.
Sevdiği canına bağırıp söven.
Her gün bin ahlakla yaşayan insan.

Nimetler içinde yüzüp oynayan.
Zülüm karşısında gönlü kanayan
Söylenen l aflardan bir şey anlayan.
Elif bayı söken talebe insan.

Rabbi Rahim’inin Oku emrini,
Anlayıp kavrayan Kur’an dilini,
Medine de meftun Hakkın Gülünü (sav)
Tanıyıp yoluna hep salik insan.

Anamız rahminden çocukluk gençlik,
Dinç ve kuvvetlice bir ömür geçtik.
İhtiyarlık hastalık bir ömür biçtik.
Kabir kapısını gözleyen insan.

Ölüm Şerbetine muhatap olan.
Kabirde binlerce sual sorulan.
Dehşet ve karanlıkta düşüp yorulan.
Hesaba çekilen tek mahluk insan.

Teraziler, mizanlar hesap soranlar.
Milim milim hayır günah tartanlar.
Yüzleri gülenler çok utananlar.
Yapıp ettiğine muhatap insan.