İşte İnsan..2 Şiiri - Atila Yalçınkaya

Ekmeği elinden zorla alınan,
Alın teri bir gecede çalınan,
O kapıdan bu kapıya sürülen,
Dönme dolap gibi dolanan benim.

Yüreğine sevda koruda düşen.
Çocuğunun daim rızkına koşan,
Bir yayla görünce yüreği coşan,
Hayvanı otlatan o çoban benim.

Kar kış demeden tarlalar süren,
Dünya sürgününde çok cefa gören,
Hayat yokuşunu zar zor yürüyen,
Dizinde dermanı olmayan benim.

Yetimin haline içi sızlayan,
Fakirin haline yürek dağlayan,
Muhannet kapıya belin dayayan,
Daima ihanete uğrayan benim.

Hazreti Adem den el ana gelen.
Eşyanın ismine tek vakıf olan.
Yaradan Allah ‘ ı iyice bilen.
Secdeyi hak eden tek mahluk benim.

Rabbime yönelip istek isteyen,
Yeri geldiğinde yüzü gülmeyen,
İşine gelmeyen sözü bilmeyen,
İki yüzlü olan tek varlık benim.

Leyla ya Aslıya gönül kaptıran
Mert olup binlerce hayır yaptıran
Kendi diktirdiği puta taptıran
Hakkın divanına sırt dönen benim

Neslinden enbiya evliya gelen,
Ferhat gibi istese dağları delen,
Eğriyi doğruyu en iyi bilen,
Nar ile Nur’lardan anlayan benim.

Çağlar aşıp nesilini yürüten,
Bin bir icat yeni yollar türeten,
Bir pay yerken bin birini üreten,
İsraf denen ahlakı da türeten benim.

Yaz günü sıcaktan kışın soğuktan,
Şikayet etmeye dahi yüzü tutan,
Dünyada bakiyim diye kendin avutan.
Kendi kendisini aldatan benim.

Bir hayvan misali dört el üstüne,
Yürüyüp sürünen hayat kastına,
Her türlü ağır yük alıp sırtına,
Hamal gibi bükülüp ezilen benim.