İşte hayat Şiiri - İbrahim Atılmış

daha bir vitamin mineraliyken
babamın kanında dolaşan;
o zamandan belliydi bu günlerde yaşanan.
bir anda testislerinde buldum kendimi
artık bir birey olma yolundaydım en azından.
ne bir düşüncem vardı ozaman nede en kücük bir heyecan
milyonlarca benzerimin arasındaydım oylesine sıradan.
zamanı geldiğinde maceranın
topluca fırlamıştık karanlığa benzerlerimle
önde gelene büyük bir ödül vardı büyük bir hediye.
bir çoğu yolun başında telef oldu kimi yolda kayboldu
en hızlısı sanıyordum kendimi
birinci olacaktım, galip çıkacaktım bu yarıştan!
son anda anladım ki hızlı değildim aslında
uyanık olanlar geri çekilmişti bu yarışta.
bir tek ben vardım varışta.
anladığımda çok geçti!
tam vaz geçecektim ki!
ötekiler beni arkamdan itti.
yuvarlanıyordum artık geri dönülmez bir uçuruma.
çare yok çıktım bir kere bu yolculuğa
ilk dostum rahimdeki zavallı yumurta.
pekte misafir perverdi hani
çabuk anlaştık
hemen birbirimize karıştık.
hiçte niyetim yoktu aslında.
şekillenirken usul usul ellerim ayaklarım
göremiyordu daha gözlerim.
karanlık bir yerde sulusepken bir ortamda
hapsolmuştum nasılsa?
orda kalmanın bedeliydi göbeğimdeki kordon.
oh oh ekmek elden su gölden misali.
tembelliğin daniskasiydi ortam.
gene çabuk kavradım durumu, kurtardım hemen gururumu.
yedinci ayında isyanım son buldu.
özgürdüm artık dışardaydım, heryerden duyuluyordu feryadım.
elleri mahkum büyüttüler beni ebeveyinlerim
kah isteyerek kah istemeyerek.
ne arbedeler atlattım ne oyunlar oynadı bana felek.
etrafımda milyonlarca birinci gelen vardı
kimi bilerek kimi de benim gibi bilmeyerek
eminim onlar içinde dünya çok dardı.
her geçen gün biraz daha büyüyordum
ve etrafımı daha net görüyordum.
hatta artık birey olmuştum halime bakmadan
bide seviyordum.
yaman bir kavgaydı hayat ve hasıl
iş birinci gelmekle bitmiyordu
düşmanın bile yüzüne gülüyordu.
ne oynamıyorum deme şansım vardı artık,
nede dönüşü geriye bu yolculuğun.
kanımda dolaşan vitaminler bireyselleşme yolundaydı artık.
ve bende hatalar zincirinin kurbanı oldum.
kimi sevindim kimi üzüldüm
komik olmayanlara bile güldüm.
bahar bahar açtım coğu zaman
son bahar misali soldum kimi zaman.
hayellerini kurdum mutluluğun yalnızlıklarımda
sevdikçe çoğalıyordu mutluluklar,
mutlu oldukça seviyordum daha çok
artık anlıyordum.
aslında ben yavaş yavaş ölüyordum.
ama genede
seviyorum yarını
yarın ne sürprizlerle karşılaşabilmenin umudunu
ve görüyorum artik!
var olmanın; var oldukça tükenmenin oyununu.