*İşte Gidiyorum Senden* Şiiri - Ayten Ka ...

yalnızlığımın yağmurlarında ıpıslağım
güneşe hasret
sana hasret

sustum
saklanıp yağmurların içine
saklayıp gözyaşlarımı

gel demiştin oysa ilk önceleri
ellerini uzatıp
sıcacık ellerini

şimdi nerde?

tüm esaretimi uçurup koştum geldim sana
karanlıklardan

çılgın bir poyrazda alabora olurcasına
tüm dalgaları aşarak
geldim sığındım limanına
sana

karanlık gecelerimin tek ışığıydın
tüm yolların sana çıktığı bir kavşak
köşebaşı
bir geceydin
sımsıkı saran bedenimi

öksüz duvarlarımın yegane masalıydın
gecelerce anlattığım
ayakkabım elinde gelmeni beklediğim

kaç kez gezdiğimiz yerlerde dolaştım
kimbilir?
dilsiz sokaklara seni sorarak
kaç kez gezdiğimiz yerlerde ağladım

kimbilir?

çığlıklarımın çığları koparken mevsimlerde
kaç bahar öldürdüm
senli olmayan
kır çiçeklerini…

bir sırlı aynanın yüzünden çıkacakmışsın gibi
aylarca bekledim sırrına bakıp
hep oradaydın
ulaşamadığım yerde
aksimde…

küçük bir çocuk vardı yüreğimde hani
eline balonu tutuşturulmuş
seni sensiz yaşamak eritti şimdi beni
küçük kızda terk etti
gitti

biliyorum hoşçakal dedin bana
belkide gözyaşlarıma hiç aldırmadan
işte şimdi bende bırakıyorum kendimi
terkedilmişliğime
hiçliğe
sensizliğe

hiç gülmeyecek artık gözlerim
ve aydınlanmayacak seni gördüğünde olduğu gibi
artık sensizliğin gecelerinde kararacağım
siyahı kıskandırırcasına

biliyorum beklemelerim artık boş
sensiz geçecek dakikalar saatler
ama ben hep bekleyeceğim
çıkıp yelkovanla gelecekmişsin gibi
bir saatin tiktaklarında

ağlamak artık hüznümün arkadaşı
belki ekmek su gibi
gözyaşlarımı içeceğim
sensizliği katık edip yüreğime

belkide iki ayrı geminin aynı limanında
fenerin yanmasını bekleyeceğiz
sessizce

dolunayı arkadaş yapıp gecelerimize
ayrı yerlerde olsakta
aynı düşleri kuracağız
hüznümüzü arkadaş edip
kendimize

olmuyor
bu kadar alışmışken tenim tenine
üşütüyor sensizlik şimdi boş odalarda
duvarlarda yalnız gölgemin çerçevesi asılı
hayallerimin aksi oynaşıyor
titriyorum…

nerdesin! ..
nerde
hangi limansız ülkede

kurutulmuş bir gül kanar
bir kitabın içinden
sensiz boynunu eğerek
ben gibi…

artık düşlerimin bahçelerinde açar tomurcukları
gelinden beyaz
benden
kefenden beyaz
kaybolan hayallerimin gülleri…

çıkarıp verdin elime taşlaşmış kalbini
tertemiz bir yüreğe karşılık
şimdi kalbin gibi ölür içimde
sana açtığım fallardan kalan birkaç küçük papatya

gideceğim artık
geldiğim gibi
deli poyrazlar esen hırçın dalgalarıma
batsamda fırtınalarda
boğulsamda
gideceğim geldiğim gibi

küçük dünyamın gözyaşı adasında
kuruttuğum güllerin yapraklarını yüzdüreceğim
gözyaşlarımda

belki ellerini özleyeceğim
gözlerini
tenini
bedenini
sarılıp senli hayallerime
düşeceğim gözlerine…

kimsesiz bir limanda martıları bekleyeceğim
senin aşklarını anlatacaklar
alay edip
gülecekler
ben sadece uzaktan bakacağım sana
kalbimi sularda boğup
ağlayacağım gecelere
sensizliğe…

hiç unutmayacağım
arkana bile bakmadan gidişini
bir hoşçakal deyip
için yanmadan…

sanma ki sende mutlu olacaksın
önce duvarlar boğacak seni
sonra geceler
bensizliğin çığlıkları yakacak bedenini
her yüzde beni göreceksin
her tende
ama ben sende olmayacağım

zaman geçecek
ama anıların yitik sokaklarında gölgeler kalacak
bir deniz kenarında
martı çığlığına
vapurun sesine takılı kalıp

aşkımızın şahiti martılar
şimdi ağlıyorlar halime
bir ayrılık senfonisiyle süzerek kanatlarını
çizdikleri hep
ayrılık resmi

artık tuvallerde senden son kalan gülüşler
bedenlerimizin son kenetlenişi

ve ben

yalnızlığımın yağmurlarında ıpıslağım
güneşe hasret
sana hasret

işte gidiyorum senden…

07/05/2007