İşte Büyüdüm Anne! Şiiri - İbrahim Hazır

Üzgünüm anne, öyle üzgünüm ki…
Kalbimden taşan sevgini, kelimelere sığdırmayı deniyorum şimdi.
Neden böyleyim ben anne?
Neden mahçubum sana karşı hep?
Suçluluk duygusu var ya anne!
Bilmem hiç yuva yaptı mı içinde bir yerlere…
Benim kalbimin orta yerine yapıvermiş anne.
Dımdızlak bırakıveriyor insanı ortalarda olur olmaz.
Ara sıra atışmalarımız vardı ya anne…
Karanlığı bile daha bir karartıyorlar düşündükçe.
Tahammülsüzlüklerim de var ama neyse…
Nasıl yakıştırmışım tahammül giysisini üzerine!
Farkettim geç de olsa, sana ancak şükredilir.
Tanrı’ya da şükür anneciğim,
Şükür ki öğretmişsin şükretmeyi küçük yüreğime!
Ufacık bir tesellim de var anne;
Sadece pişmanlıklarım da olmadı…
Yüzünü hatırlayınca bir yanım pişmanlıksa,
Öbür yanımda sonsuz bahar bahçeleri bitmiş…
Alabildiğine umut dolu mavi;
Gözleri kör edene dek bembeyaz masumiyet…
Gülüşün cıvıl cıvıl kuş seslerinden daha tatlı kulaklarımda,
Ve öpüşün en güzel kelimelerden de başka,
Düşününce her tadın en safını sen çalmışsın damağıma;
Sevginin de, şükretmenin de,gülmenin de,
Hatta ağlamanın bile…
Oğlum dediğin tarla var ya anne!
Her tohumu sen ekmişsin kurak toprağına.
İşte büyüdüm ben anne!
Tohumlarım çiçek açtı, başak verdi…
Kimisini kış soğuğu yaktı, kiminin boynunu rüzgarlar büktü.
Çakır gözlü oğlunu çok güneş ısıttı, kışlar titretti…
Kalbim buz tutarsa diye öyle korktum ki anne!
Neyse ki senden sonra sevenlerim de çok oldu,
Kimisi hep elimden tuttu, çoğu ufacık rüzgarlara kapılıp uçtu…
Kalbimi senden gayrı ısıtanı çıkmadı annem?
Buz gibi kalbim çocuk gibi ağladığında
Neden sesin gelmedi annem?
Aslımı ben bile bilmem aslında,
Beni çırılçıplak ilk gören sen…
Ruhumu bedenimden öte karış karış bilen…
Çok oldu mu aslımdan kopalı anne?
Geriye koşsam bulur muyum ikimizi yan yana?
Koşsam yanına anlatır mısın beni bana?
Söyler misin küçükken nasıl gülümser mişim?
Dayasam kulağımı toprak kokan kara yorganına,
Tatlı bir ninni fısıldar mısın kulağıma?
Anneciğim! ..