Alışmışım Bir Kere Şiiri - İbrahim Hazır

Paytak paytak attığım ilk adımlar…
Keşke öncesini de hatırlasam, yırtsa hafızam karanlığı.
İlk adımımda elimi sımsıkı saran sımsıcak eli,
Keşke yine hissetsem, tenim ters yüz etse zamanı…

Ağzımdan kurtulan ilk heceler…
Aslında zıplayan, onlarca yarım kelimeymiş dilimden,
Ama bir kelime vardı, öyle tam, öyle sade ki…
Ne bir eksik ne bir fazla, sadece anne.

Öyle sevmiş ki dilim o sade sözcüğün tadını,
Her fırsatta yeniden tatmış hep aynı hevesle.
Fark etmeden sahiplenmiş gözlerim her emareni,
Dilimde takat kalmayınca, gözlerim başlamış nöbete…
Gözlerim bir tek seni aramış anne!

O kadar çok sebebim vardı ki ağlamak için…
Ama kör, sağır göz yaşlarımın dilinden anlayan
Ve umutsuzluğa kafa tutan o kadar az ışık vardı ki…
Kimseler bilemez!
En parlak ışıksa gülüşünle doğan günlerin ışığıydı anne!

Her şey benden büyüktü bir zamanlar.
En çok da yakama yapışmaya fırsat bekleyen,
Gece gündüz bilmeden, etrafımı kuşatan korkular…
Ama en emin sığınaktı kucağın o zamanlar,
Sonsuz kere saklandım o kucakta anne…

Yalnızlık, en sıradan oyun oldu sonra
Canı istedikçe diz çöktürüp beni oyuncak eden.
Hep biraz silkip düşerdi yakamdan.
Tam da oyundur deyip alışıp gidecekken…
Elimdeki elini hasrete terk etmek,
Bana reva mıydı annem?