Annemin rahmine düştüğüm anda
Adın yazıldı alnıma
Bunca yıl seni sevişim işte bundan
Sustukça sustum içimden sana
Dilimin kan revan olması
İşte bundan
Aldatmadım kimseyi
Senden başka
Sen diye sarıldığım anda
Vicdanım sızlaması işte bundan
Baştan aşağıya seninleyken
Ayaklarına sermişken gururumu
Gözünde onursuz oluşum işte bundan
Bir kağıt ve bir kalem hatıra kalır
Benden sonra gelenlere
Neslimi sensiz sürdürmeyişim işte bundan
İsyan ederken doğduğuma
Affet anneciğim
Mezarına gelmeyip
Uzaktan ağlayışım işte bundan
Bana ne verdiğinden daha çok
Neleri aldığıyla ilgilenirken
Hayatın sunduğu zenginliği göremeyişim işte bundan
Dilek KadıoğluKayıt Tarihi : 16.5.2013 17:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
"Şairliğine şahidim" dedin. Şairim, şiirlerimi yakıp gittin. Şimdi; on yedi Ağustos gibi yüreğim yıkık, virane ve bir o kadar da doğum günü...
Ya da böyle bir depremi aratmayan 'içimizde yaşadığımız ve hala yaşattığımız bir deprem...'
Şiir, anne ile olan 'iç hesaplaşmayı' dillendiriyor gibi geldi bana... Belki de o deprem, 'yitirilişin' depremidir, kim bilir?
Şiirinizi düşündürücü bulduğumu ve beğeniyle okuduğumu belirtmeliyim Dilek Hanım..
Kutluyorum...
TÜM YORUMLAR (3)