İşte Bu Benim Şiiri - Metin Başol

Uzun ince bir yolun tam ortasındayım ben
Hiç yokluktan gelirim, hiç yokluğa giderim
İçi kan ağlarken bile, her daim güldüren
Doktor bey bahsettiğiniz, o palyaço benim

Zemheri ayında bir gece doğurulmuşum
Çok güzeller görüp de, kimine vurulmuşum
Yaşım kırka geliyor, yorulup, durulmuşum
Soğuk iklimlerin sımsıcak insanı benim

Doğayı, insanları, kitapları severim
Kötülüğü yererken iyiliği överim
Emeğe saygı duyar, hırsızlığa söverim
“İnadına İnsan” yaşam felsefemdir benim

Gerçekte bir memurus, sahnede oyuncuyum
Dergide editörüm, hayatta bir yolcuyum
İki çocuk babası, ve bir kova burcuyum
Koltuğumdaki karpuzları düşüren benim

Bir altmış dokuz boya, yetmiş beş kilom fazla
“Velesbit’li hayat, ne rahat”, işim yok gazla
Şiir okurum, şarkı söylerim çalmayan sazla
Çerçeveli camlarla muzipçe bakan benim

Şiir oldum, söz oldum, bak geldim yine aşka
Çok memleketler gördüm de, İstanbul bir başka
Yozgat, Amasya, İstanbul, başkentteyim işte
Eyfel’den, öpüşemeden inen, o saf benim

Bunca yıldır okurum, lisans, master, doktora
Bilim,ekin, sanat, öğrendim okuya, sora
Çalıştım, çabaladım, cebimde yok hiç para
Yenilerek yenmeyi öğrenemeyen benim

Kah ordayım kah burada, milimetrik yaşarım
Doludur hep bardağım, boş görene şaşarım
Yıkılmam engellerle birer birer aşarım
Gecicidir yenilgim, zafere koşan benim

Yarin yanağından gayri paylaştık herşeyi
Ağlarız ve güleriz, kaybetmeyiz neşeyi
Garibana ağlarız, dönen dönsün köşeyi
Paylaştıkça çoğalan, candan veren benim

Gün gelir gideriz elbet, bu dünyadan biz de
Unutulur adımız, kalır yazdığımız sizde
Baki kalan hoş bir seda imiş, kubbemizde
Bunu böyle bilip de, böyle yaşayan benim

Varsın bir tas su verenim olmasın, nideyim
Yanımda olsun da “suyum yok” diyenim
Susuz çöllerde kalayım, seraba gideyim
Kerem, Mecnun, Tahir, Ferhat, tüm aşıklar benim

Vardım yaban ellere, sofralara kuruldum
Söyleştim, dertleştim, meclislerde soruldum
Dost buldum, en güzel yataklara serildim
Adım adım dolaştım, Anadolu hep benim

Ne insanlar gördüm ki, ağlayan dertli dertli
Kimi kuru ekmeğe muhtaç kimi servetli
Düşmanca olanı var, çoğu iyi niyetli
Düşman taşı değil, dost gülünden yaram benim

Gün olur sessiz, derinden, gün olur çağlarım
Başka yüreklerdeki acılara ağlarım
Güllük gülüstanlık olmadı benim dağlarım
Dağların zirvesine susamış, dağcı benim

Acı tatlı olsa da, yaşamdan vaz geçilmiyor
Aşk insanı bulduğunda, başka yar seçilmiyor
Kalp kilitli bir kutu, her zaman açılmıyor
Çantası omzunda, şehir romantiği benim

Yağmurlu bir günde ıslanabilmek ne güzel
Seni gökte ararken burada bulmak ne güzel
Ruh eşim gel nerdesin, bu kalpte yerin özel
Doroty’im ol, sırdaşım ol, aşkım ol, gel benim

Hayat çok daha güzeldir sevip sevilince
Aşksız geçen bir ömür yaşam değil ki bence
Tanısam da ben aşkı kitaplardan çok önce
Şimdi yalnızca kitaplardan okuyan benim

Farklı dünyalar var, bilirim her birinizde
Hep birlikte ağlaşır, birlikte güleriz de..
Dostluklar çoğalır, sevgiyle yüreğinizde
Bu arzu, bu beklenti, bu sıcacık davet benim

Böyle söz eyledik, kendimizden dize dize
Tanıdık, tanış olduk, böylece hepinize
Aman dikkat edelim gelmeyelim göze
Susup susup şakıyan, romantik şair benim

Sanal alemler sanki, işlek sokaklar gibi
Oynanır oyunlar, günahlar, yasaklar gibi
Maskeler var yüzlerde gerçeği saklar gibi
Nam-ı diğer bu Centilmen, Metin Başol benim

19-21/03/2007-Ankara
16/04/2007(düzenleme ve düzeltme tarihi)