İstasyon yolcusu Şiiri - Orhan Hatıl

yanımda taşırdım yalnızlığımı
istasyondan gelen yolculara bakardım
her birinin yüzünde uzakları bulurdum
bir kızı bekliyordum
ürkek bakışlı
göğsünde dağ çiçeklerinin kokusuyla
bütün işi benim gibi yalnızlık olan
ufak boylu utangaç kızı
ben buralarda ömrümü yedim
hiç çıkmak istemedim caddelerden
hiçbir yokluğa aldırış etmedim
ağladım çoğu zaman
hayata küfürler yağdırdım
yolculukların kızı
sen gül yüzü siyah görmemiş
bir gün olsun kalbi kırılmamış
bir yolculuğun çiçeğisin
istasyon gardiyan bekcilerinde
uzayan raylarla şehirde
mucizesisin bu kara şehrin
buralara yakışmıyorsun
çünki senin ellerin
bu kara yürakli insanların ki gibi değil
benide yanında getir
yolculukların kızı
ben ömrümü buralarda yedim
ve senin gibi beyaz sevdalarla hiç yaşamadım