İstasyon Hikayesi Şiiri - Lucifer Mornig ...

Ayrılık dediğin, bir saatin içine sıkışmış kum taneleri gibi.
Kahrolsun bu saat, kahrolsun bu suskunluk!

Sen sisli peronlarda kaybolmuş bir tren…
Sesi uzaklarda eriyen izi raylarda donan.

Şimdi cebimde bir deste mektup taşıyorum
her biri adını kanatan bir jilet gibi.
Ey ayrılık sen denizin attığı çer çöpsün
içinde paslı yüzükler kırık aynalar
ve bir de sana bıraktığım soluk bir nefes var.

Bu şehirde her taş seninle sırılsıklam
ama sokaklar kayıp kahramanlar gibi
sessizce sırıtıyor bana

" Bak sevmekten korkan adam
Aşkını çöp tenekesine attılar bile "

Yağmuru bekledim gökyüzüne küfrettim
ıslak ceketimle duraklarda ağladım.
Bir çocuk mendil uzattı

" Amca sil gözlerini "

Ben mendili cebime koydum
senin kokun sindi diye...

Şimdi 403 numaralı otel odasında yalnızım.
Televizyon açık haber spikeri diyor ki

" Bugün bir adam sevdasından vazgeçti
ve şehir bir dakika sessiz kaldı "

Ben sessizliği delmek için bardağı yere attım
kırılan camlar senin adını haykırdı

Son sözümü bir biletin arkasına yazdım.
Gidiyorum...
Çünkü kalmak dediğin
hiç gelmeyecek bir treni beklemek.

Bavulumda bir şişe rakı
senin unuttuğun turuncu çorabın
ve kendimi affetmek için yazdığım mektup var.
Postacı "Adres yok" diye geri yolladı.
Mektubu yaktım külleri rüzgâra savurdum.
Rüzgâr senin saçlarına değdi mi bilmiyorum...

Ayrılık dinmeyen bir yağmur gibi
kulaklarımda çınlıyor.
Sezen Aksu’nun dizeleri gibi

" Git'me dur ne olursun
Gitme kal yalan söyledim
Doğru değil ayrılığa daha hiç hazır değilim "

Belki bir gün buluşuruz
eski bir plak şarkısında
kırık bir şiirin ortasında
ya da hiç bitmeyen bir tren yolculuğunda…

O zamana kadar
ben bu şehri senin sessizliğinle yürüyeceğim.
Ayakkabılarımın tabanı senin adınla aşınıyor çünkü.