İstanbulun ruhu Şiir Şiiri - Leylaa Ecrin

İSTANBULUN RUHU ŞİİR

bir sokak lambası gibi titreyen
gölgen düşer sarhoş kaldırıma
bir iskele gibi uzanır gözlerin
geçmişe, geleceğe, sana ve bana
rüzgârın en ince yerinden öperken
şehri, saçlarını, suskun akşamı
sana şiirle dokunmak isterim
harf harf boğaza çizilmiş bir anlamla.

꧁ঔৣ 00LEYLAA___ঔৣ꧂

gel, gidelim Karaköy rıhtımına
bir simit paylaşalım martılarla
sen bir hikâye anlat gözlerinle
ben sustukça çoğalsın bakışların
kalbimiz bir sandal gibi hafif
bir kürek sesi gibi sessiz
haydi yürüyelim seninle İstanbul’da
yolumu kaybetmek istiyorum gözlerinde.

꧁ঔৣ 00LEYLAA___ঔৣ꧂

Galata bir sır gibi arkamızda kalsın
adımlarımız erisin akşamın içinde
bir ara sokakta belki bir çocuk gülüşü
belki bir kedinin gözlerinde umut
her şey senin adınla başlasın yeniden
bir vapur kalksın içimizden
sen bin, ben anlatayım her seferini
seninle yürümek, şiire varmak gibi.
sen konuş, sesin dolsun camilere
bir ezan gibi süzülsün semaya
rüzgar koksun saçlarından
ben hep biraz dalga, biraz dua..

꧁ঔৣ 00LEYLAA___ঔৣ꧂

bir çay söyle Eyüp sırtlarında
gözlerinle karıştır şekersizliğini
üşürsek sarınırız birbirimize
hırkam olur sesin, sığınağım gülüşün
hadi geç kalmasın düşlerimiz
hayal bile yorulmadan varsın sana
bir dilek tut boğazın ortasında
ben olayım tuttuğun dilek ucunda..

꧁ঔৣ 00LEYLAA___ঔৣ꧂

gece uzar, İstanbul uyanır
biz hala yoldayız, hala düşte
bir bankta uyur belki sevdamız
üstüne örterim gökyüzünü
şairler bile bilmez böyle bir yalnızlığı
bir sen varsın bana, bir de şehir
ikisi de susar bazen, ikisi de güzel
ikisi de şiirdir çünkü, biri aşk, biri İstanbul’dur..

꧁ঔৣ 00LEYLAA___ঔৣ꧂

bir martı çığlığıyla çatlar gece
ilk ışık gözlerine dokunur
şehrin uykulu yüzü çöker kıyılara
ve ben sana, sabaha, her şeye hayran kalırım..
güneş doğar ağır ağır Haliç’ten
bir altın çizgi gibi göz kapaklarına
üsküdar sabahı giyer üstüne
senin gülüşünle başlar vapurların mesaisi
bir bardak buğu gibi ısınır içim
sen çay dökersin, ben sana dönerim içimden..

꧁ঔৣ 00LEYLAA___ঔৣ꧂

bir simitçinin sesiyle uyanır tarih
ve sokaklar adını mırıldanır
“sen” diye geçer tramvaylardan ses
benimle yürürsün sanki her taşta, her nefeste..
İstanbul seninle daha eski, daha yeni
daha yorgun ama daha diri
şimdi susalım biraz, sesimiz solmasın
bir dua gibi yayılalım rüzgâra
seninle her sabah,
yeniden âşık olmak gibi yaşamak..