İstanbulu Sordular

İstanbul'u sordular;
Safran sarıydı,
Kah mavi, kah kırmızıydı dedim
Zifiri bir bekleyiş,
Zemheri bir sarılıştı dedim
Uykusuzluktu,
Katıksız bir özlemle
Tutkusuzluktu dedim
Güldüler.
Anlamadılar

Güneş dedim;
Denizden müteessir olacak,
Mütebessimdi;
Ufuktan vedalaşırken her akşam.
Ve; sanki sadece bana doğuyor gibi
Güzeldi her sabah
Martılar vardı dedim;
Ne karadan kopabilen,
Ne de denizden geçebilen.
Gün boyu uçuşan
Ve çığlık kıvamında ötüşen
Ve soğuktu dedim
Gün arası ısınsamda;
Uzun sürmüyordu..
Yine güdüler.
Anlamadılar

Dedim; bir yanda;
Simitçiyi uzaktan süzen çocuklar vardı
Bir yanda;
Simit alıp denize atan vicdanlı adamlar
Tramwaylar vardı,
Dolu dolu travma taşıyan
Ve telaşlıydı insanlar,
Mahşeri bir kalabağa rağmen;
Her kes kendi içine çekilmiş.
Birbirinden bihaber...
Hala gülüyorlardı.
Anlamıyorlardı

Bir çift gözde,
Küçük bir adacıktı dedim istanbul
Sevda kokan soluklarda,
Savrulan kuru bir yaprak
Minnacık avuçlara sıkışmış,
Koca bir dünya dedim
İstanbulu sormayın bana
Anlatamam,
Anlayamazsınız dedim.
Artık gülmüyorlardı.
Ama yine anlamamışlardı..

Barları vardı köprü altında
Eğlence dedikleri şeyin yaşandığı;
En doruklarda
Uzakta değil;
Hemen kapısında tinerci çocuklar
İçeride varlık,
Dışarda yokluk sarhoşları

İçerde yarışırcasına para
Dışarda savaşırcasına hayatlar harcanıyordu
Bir yanda menşei belirsiz kodamanlar
Bir yanda geçim derdinde;
Adamın dibi, onurlu babalar.
Gülmüyorlardı artık.

Ve feribotlar vardı
Durmadan denizi yaran
Kiminin midesi
Kiminin yüreği bulanıktı
Ya hayatın, ya da denizin dalgalarıyla

Kimi çay simitle sohbeti demler
Kimi bir başına anılarını
Kimine unutulmaz bir anı
Kimine mecburi,
Rutin bir ayrıntıydı Feribotlar

Küçük bir parkta
Tahta bir bank tı dedim İstanbul
Minnacık avuçlara mahkum,
Bir su şişesini bölüşmekti
Ürkek bir bakış,
Titrek bir dokunuş,
Tedirgin bir varoluştu dedim.
Düş kırıklığıydı bazen dedim
Bazen boş yere beklemek
Bazen dolu dolu gülümsemekti
İstanbul bir melekti dedim
Anlamadılar..
Anlamsız kaldım