İstanbul ve Sen Şiiri - Nurgül Demircan

İstanbul bana hep seni hatırlatıyor. 

Çünkü onun gözleri de en az senin ki karar yeşil. 

Hala, gülümseyen bir lale gibi 

bana sürgününü gönderiyorsun 

dört yanı çevrili bir kale gibi 

ne sır umut, ne de sır veriyorsun 

gemiler gidiyor, sen gidiyorsun 

sulara yansıyor yeşil gözlerin 

hüzün dalga dalga, ıssız ve derin 

beni İstanbul’a terkediyorsun 

sensiz ne şehrayin, ne deniz kalır 

gidersin, harabe olur İstanbul 

martılar göç eder; sular alçalır 

kendini çöllerde bulur İstanbul''

güneşi rengarenk şavkınla gökte 

saçlarını tarar iken bulurum 

beyazı, gecenin çizgilerinde 

ellerini arar iken bulurum 

sensiz çözülür mi gül ve mu/amma 

yüreğimden hala habersiz misin 

adını göklere yazarım amma 

mehtabı kaybolur düşlerimin