İstanbul ve Sen ! Şiiri - Nihal Mirdoğan

Sen !

canımı tutuşturduğunun farkında mısın

ben yanarken

çıldırtan sabrımdan fışkıran pınarlarımda özlemini yıka

ân,ân...emarelerim âyân beyân...

Ve beni dinle sen de yan !

İstanbul'un sesine

Marmara'nın sisine

Tebessümü okşayan

Gamzelerin süsüne

Haydi diz vur ve dayan

Bre adı saklım !

denizler gibi geçiyorsun üstümden

Keşifler çağının gemileriyle

gâh fırtınayla

gâhi ayla

karavelayla

vapurla,sandalla

ya da

ya da

alamanayla...

Sonra,deniz coğrafyamdaki isimler düşüyor maviliğe ;

Piri Reis, Barbaros, Turgut Reis !

mavi sulara açtığı yelkeniyle Oruç Reis !

Anlasana ebedi köpüğündeyim senin

anla ! İstanbul'u anla , deniz kokuyor illâ...

İllâ bu sahiller seni kokuyor

seni kokladıkça başım rüzgârlara yatıyor

farkında değilsin amma, bırakıyorum kendimi nefesinin boşluğuna

fırtınalar patlıyor...

Ben o rüzgârlarla şimdi başbaşayım

galiba sevda gözüktü bana...

Milyonca köpürüş milyonca haykırış milyonca sesleniş

ister mevsim yaz olsun

ister hava serin ,isterse sonbahar....

Vay ki ne vay !

Ufuklar kadar engin,kıyılar kadar geniş

Böyle büyük, böyle derin ,böyle köpük köpük sana geliyorum yâr...

alamana ; büyük balıkçı gemisi

karavela ; keşifler çağının gemisi