İstanbul ve Sen Şiiri - Gülşah Elikbank

İlk kez sızlamadı içim;

Haberlerde İstanbul dediklerinde.

Güvercinler eşlik etti gülüşüme;

İlk kez gözlerimden neşeyle baktım kendime.

Sen saçlarımı okşayıp, eski zaman şarkıları söylerken kulağıma;

İlk kez gecenin karanlığında girmedim sığınağıma.

Orada olduğunu bilerek, sesinin duvarlarımdaki yankılarını çizerek uykuya daldım;

İlk kez şafağın aydınlığında İstanbul’la baş başa kaldım.

Adını sayıklamadım bu gece;

Yanımdaydı adın sahibi ilk kez.

Soluğunu duydum odamda, kokunu buldum yatağının sağında solunda.

Yalnızlığımın sokak lambaları bir bir yanarken;

İlk kez odamın ışıklarını kapadım.

Göz ucuyla seni seyre daldım;

Uyandığımda yine orada mısın diye;

Yoksa sadece yarattığım hayalim misin diye;

Açmadım gözlerimi, gizledim telaşlarımı;

Anlatmadım çocuksu inançlarımı…