İstanbul, Uzakların Gurbeti

Sözcüklere sığmazsın, mecalim yok tarife,
Nadanım, yürek sesim ilham olsun arife.

Dünyada benzerin yok, adım kadar eminim.
Yemin etsem; “dünyamsın”, boşa gitmez yeminim.

Hüzünlü sandallara benziyor süzülüşün.
Terk edilmiş kuğuyu andırır üzülüşün.

Gizemli sokakların asırlara münhasır,
Seni anlatmak çok zor, yetmez binlerce asır.

Bir yanın Anadolu, diğer yanın arsız yâr,
Senden ayrılan üzgün, kavuşansa bahtiyar.

Ne sevdalar yaşandı surlarının yanında,
Hüsrana yol açmazdın âşıklar meydanında.

Saçların dalgalansın yüz yıl öncesi gibi.
Her karışın hatıra, sevda güncesi gibi.

Erişilmezliklerin, iç çekişlerin şehri!
Doyumsuz sevdaların ve nakışların şehri!

Seninle kucaklaşmak o kadar kolay değil.
Kır kibir zincirini öpeyim artık eğil!

Boğaz’ın sularında yıkansın mahzun yüzün,
Senin olsun istemem ne gece ne gündüzün!

Kaldırımların soğuk, ışıkların yalancı,
Sen benim için elsin, ben de sana yabancı.

Sitemim sevgimdendir, yüzün öte döndürme!
Yüreğim alev alev, küllendirip söndürme!

Bağrında pırlantalar ışıl ışıl parlıyor,
Kem gözler üzerinden, sökerek toparlıyor.

Her bir uzvun abide, kıskandırır yalılar,
Bütün âlem hayranın hele de dünyalılar…

Taşın ve toprağında altın künyeler saklı,
Bilenler senden uzak kalamaz ki yasaklı.

Alnın ak, nişanense göğsündeki imandır.
Güvendiğim o mekân; sığındığım limandır.

Tarihin şahitliği haklı kılar davanda,
Sanki binlerce deva barınıyor havanda.

Uzakların gurbeti, her yer sıladır sana.
Uykuda geçen her an bir fasıladır sana.

Zaman su gibi geçer, akar mecralarında,
Ruhum ayrılmaz senden, ölsem ücralarında.

Yankılanır üstünde gök kubbeden gelen ses,
Kimine bir cennetsin, kimineyse bir kafes.

Seni terk etmemeye ant içmiş bütün varlık.
Ömrünün sonu yakın, ensende ihtiyarlık.

Can çekişir gibisin sanki en son demindir.
Haykırışların imdat, bakışın matemindir.

Sana yakışmaz hüzün, layık görmem acıyı,
Sar beni kollarına, gel bitir bu sancıyı!

03/2010/Konya