İstanbul’un Kalbinde Hu Var

Ey şehir, iki âlemin aynası,
Bir yanın tuz, bir yanın nur kokar.
Deniz susar, minare konuşur,
Her dalga “Hu” der, her taş “Var.”

Üsküdar sabahında bir sır uyanır,
Sükûtun içinde ezan kanatlanır.
Süleymaniye’den düşen bir ışık,
Gönül semasına yol bulur, yanar.

Ey Haliç’in altın gölgesi,
Senin sularında zaman abdest alır.
Galata, bekçi gibidir gecelerin,
Aşka nöbet tutar, susar, kalır.

Ey yedi tepe, yedi nefes,
Her biri bir veliye emanet.
Birinde Mevlâna’nın tebessümü,
Birinde Yunus’un “sevmek” hikmeti.

Gör ki, Boğaz’dan geçen her gemi
Bir dua taşır, bir “inna lillah”
Ey İstanbul, sen bir şehir değilsin —
Sen, Allah’ın kalbe fısıldadığı bir “ah.”