İstanbul; Seni Arıyorum!

İstanbul; seni arıyorum
Bu gece,

Boğaziçi ‘inde, yükselen surların,
Rumeli den, Anadolu hisarına
Bir martı kanadında,
Uçmak geliyor içimden.
Özlemin içimde büyürken,
Taşların bir –bir döşendiği,
Bizans in teri kurumuş işçileri
Emeği verilmemiş asırların,
İnsanların ah-i tutmuş,
Kurtarıcı olmuş, Fatihlerin,
Adaleti korumuş, Ak Şemsettin,
Şimdi seni arıyorum, İstanbul!
Kalelerin yuvarlak dönüşünde,
Dimdik ayakta kalmış, surların,
Genç Osmanî’n elinde sancak,
Rumeli yokuşunda,
Nefes-nefese,
Şehitlik mertebesine, ererken,
Seni arıyorum, İstanbul
Ruhumda, bedenim de,
Her köşe de, yaşıyorsun,
İstanbul.
Erguvan ağaçları çiçek acarken,
Hisarın bir avuç toprağını,
Boğaziçi’nin sularına bırakıyorum,
İstanbul.
Kale burçlarında topçular,
Bol şalvarlı yeniçeriler,
Sırmalı cepkenleri, sırtlarında
Pala bıyıklarını, burarken,
Çınlanırdı naraları
Allah- Allah nidaları,
Her gece, Bizans in surlarında,
Seni arıyorum, İstanbul

20.asrin zamane şartlarında,
Her gece müzik ve eğlencenin,
Batağına düşmüşse eğer,
Erozyona uğramış toprakların,
Çölleşmemenin son noktasında,
Seni içimde, bulamıyorum.
İstanbul.