İstanbul Sana Kim Ağlamadı ki

Kim çaldı gözlerini en derin kuytuluklardan
Hangi toplar dövdü suretini bir sabah sehere karşı
Surların önünde miydi ezanını okuyan Eyüp
Yoksa mihenk taşın mıydı kendini geceye saklayan yıldız..

Ah İstanbul seni saçlarına saklardım gecelerin
Toynak sesleriyle küheylanların
Güzel endamlı Helen değil miydi seni benden çalan..

Resmini yapıyorum olmayan ellerimin gölgesiyle
Rüzgara gecenin serinliğinde verdimde almadı.
Mavi gözlü bir çocuğun bakışındaydı gerçekliğin
Ne ben yazdım ne de sen söyledin
Ve sen söyledin ben yazmaktan vazgeçtim.
Titredi ellerim,yüreğim kor ateşinde sokaklarının
Balat yandı, Balat kül oldu bir sabaha karşı
Ne gücüm var ne metanetim sana sakladığım..

Örgülü saçlarına takardım yeşil renkli çocukluğumu
Ayasofya’da,Beyazıt’ta,Galata’da
Nasıl uçtuysa Hazerfen göğün yedi kanadıyla
Uçtum öylece kubbenin en kuytu köşesine
Uçtumda oturmuş çocuklar seyrettim bulutlardan..

Tut ki öldüm öpmedi beni mavi gözlü çocuk
Ve söyleyin Gülnuş’a karalar bağlasın artık
Dolaşmasın açık denizlerde olmayan padişahların endamıyla
Dördüncü Mehmet’e haber salın eğer biliyorsa yazmasın
Tutmasın kaleminin kireci esin perilerinin dolaştığı ovalarda..

Söyleyin bana, söyleyin artık karanlığın aydınlığa devşirilen zamanını
Flört etmeyi bile artık unutmuşken kelimelerle
Ah İstanbul içinde hangi hazineyi saklıyorsun ki benim olan;
Daha dün gönderdim gözlerinin rengine çekerek sürmeyi
Nasıl emzirirsin diye sorma bana
Bilirim yüzyıllardır şefkatin gözleri saklıdır düşlerinde
Sokaklarında,surlarında,hanlarında,hamamlarında..

Şimdi sefere çıkma vaktidir söyledin mi yağız küheylanına
Önünde eğilip duran lakabı deryaya, Yıldırım’a
Söyle artık fazla tutma, varmalıyız Niğbolu’ya
Ve sen konuş,söyle, bırak ellerini
Nazlı endamınla sallama gerdanını asırlara..

İsmini heceleyip durdum rüyalarımda
Kaç kavim geçtiyse de sırtından, kaç üryan çocuk
Kim ağlamadı ki, kim gülmedi ki bahçendeki ceviz ağacında..
Söyle bana sana kim dökmedi ki
Derdini göçüyle kavimlerin Orta Asya bozkırlarından..

İstanbul sana kim ağlamadı ki…

Ünal ÇAĞABEY