İstanbul Postası Şiiri - Nemir Enver

Istanbul’dan yaziyorum, Gülaysem
Yagarken yagmur.
-bu eski sevgili-
Seyâhet dönüsünde bize hep ugrar..
Ortaköy’de.. Deniz kenarinda.. Kiraathânedeyim..
Gazetemi islatiyor, hüzünlü Nisân.

Dakika basi çikiyorsun,
Kahve fincânimdan..
Gazete basliklarinin arasindan...

..Yirmi yil geçti aradan..
Gülaysem iyi misin?
Beni sorarsan.. Haberlerim: Çok siradan..
Istanbul’sa -bildigin gibi- bahara hazirlaniyor
Kadinlarin çogu gibi: Güzelligiyle mesgûl
Kadinlarin çogu gibi: Kendine hayrân:-
Çok iyi. Çok sert
Hâtirliyor. Unutuyor
-kadinlarin çogu gibi-

Ilkbahar’da Istanbul -Gülaysem-
Özleminle tutusuyor..
Ey uzaktaki yakin:
Gelisin hayrânlik verir -bir siir gibi-
Yagmurlari, özleminle -alev alev- tutusuyor
Kaldirimlari, özleminle -alev alev- tutusuyor
Denizleri ise: Sâhillerden göç edip
Gözlerine dökülüyor..

Istanbul bugünlerde, Gülaysem
Hurâfe gibi
Nisân yapraklari dallarda, bakir ve altin
Beylerbeyi Yaliyolu,
Gümüs islemeli, bir gelinlik..

Allah! Çok özledim Gülaysem seni.
Gözyasi mevsimi geldiginde
Ellerim ne çok aradilar ellerini;
Islak sokaklarin karanliginda..
Ey defterlerimdeki lavanta kokum
Ey tatli acim, en güzel hobim...

Bir meyhâneden yaziyorum Gülaysem
-kavacikta, sen yanimdaydin kesfettigimde-
Masam beni birakiyor..
Sandalyem beni birakiyor..
Hâfizam beni birakiyor.. Ve
Bir bulutun pesine takilip gidiyorlar..

Senin -geçmis günlerde nese ve incelik doldurdugun-
Diger sandalye ise:
Reddediyor beni..
Sandalyemin etrafinda:
Hiç durmadan çiziyor, soru isâretleri!..

Gözyaslari süzülen, bir satir yaziyorum,
Selâm vererek, basliyorum.
Bu satiri çiziyorum..
Hiç baslar mi selâmla, benim gibi bir âsik?
Ikinci bir satir yaziyorum,
Bunu da çiziyorum..

Parmaklarimi,
Konustugum dili,
Kibrit kutusunu ariyorum..
Ask kitâplarinda -daha önce hiç yazilmamis-
Kelime ariyorum.

Kargasa sariyor duygularimi.
Karanliklar da etrâfimi..

Ne de zormus kelimeler aramak.
Sevdigimiz kadina yazilacak:
Kelimeler bulmak!..

İstanbul, mayxana, 26.04.01