İstanbul karşılaması-Galata Kulesi

sana şimdiye kadar,
hiç şiir yazmadım diye sitem etmişsin bana.
demek alıcı gözle bakmıyorsun yazdıklarıma.
benim yazdığım her şiirde
benden bir sitem saklıdır sana, görmesen de.

Kuledibi’nde;

ben bu pencereyi kendim için çizmiştim.
Bizans’ı kucaklamak,
Ceneviz’e korsan olmak için.
ve dayayıp sırtımı Beyoğlu’nun duvarına
ince kıyılmış şarapta
sarhoşluk olmak için.
Ve bütün sarhoşluklarımın nedeni sen olacaktın.
oysa sen yokuşun ne çıkışındasın
ve ne gelebiliyorsun inişe
ne biçim kadınsın.
ben mecbur muyum adını her andığımda,
seni bir düello gibi kaybetmeye.
ama hep böyle oluyorsun.
ne zaman baksam o ağır delikanlı gövdemin
altında kayboluyorsun.
ben bu pencereyi kendim için çizmiştim.
sen başını uzatacaktın
hemen yanı başımdan
Kızkulesi ni bir yana, Beyazıt’ı öbür yana,
uzaklaştıracaktık ellerimizin tersi ile
manzaramızdan.
ve Venedikli sarı liralarımızı
beraber yiyecektik.
hovardaya çıkacaktı adımız,
varsın ne derlerse desinler kabul diyecektik.
bir ev tutacaktım sana
o büyük yangından önce,
lüleci hendek’te.
giriş kapısının üstünde
aslan başlı heykeller olacaktı.
sen mermer merdivenleri adımlarken,
bacakların açılacaktı.
ben üç kişiyi aynı anda şişleyecektim.
ama karakol bulamayacaklardı beni tutmak için.
görenlerin tanıklıkları benden yana olacaktı.
depremde kötü sallanmıştı,
üç taş ondan düşmüştür aşağı
diyeceklerdi.
ama sen o olamadığın için işte
ne ev tutabildim sana istediğim yerde,
ne saldırmamın kanını
silebildim eteğine.
ben;
kendime çizdiğim bu pencereden,
başımdaki bol ışıklı, renkli külahı
seyreder oldum her gece
karşımda ayışığı.