İstanbul Kaldırımları Şiiri - Sümru Yılmaz

İstanbul’da dün gece gözyaşlarımla yıkadım kaldırımları,
Islak gözlerle izledim umursızca koşuşan insanları.
Tutmanı istediğim ellerimi semaya kaldırdım
İstemediğin yüreğimi, acıtan sevgi yükünle
yabancılara açtım.
Bir nefes önündeydim aldırmadın,
Diz çöktüm önünde tutup kaldırmadın.
Gitmek düştü bana bakmadan arkama
Anlamazsın ki, elveda desem de sana.
Unutmuşsun sevmeyi, sevilmeyi, yaşamayı, neş’eyi
Istıraplarını taşıdım zavallı yüreğimde
Ne çare ki, öğretemedim sana sevmeyi.

Öyle yüzler var ki bu kaldırımlarda
Gelecekleri yok, unutulmuş hatıralar arkalarında.
Son vapur kalkıyor çığlık çığlığa inleyerek
Gidiyorum ıslak kaldırımlarda kendiliksizce sürünerek.
Heyhat dostum, heyhat!
Boğazımda aşkla,
Kahrolurcasına düğümlenen feryat.