İstanbul Duyar mı Bilmem

Gözlerinin alyansından güneşlerim doğar,
Gamzelerinden gizemli baharlar dökülür.
Nurefşan olur hazan, kasımpatıları yağar,
Zemheri ayında buzlarım sökülür;
Gözlerinin alyansından güneşlerim doğar.

Senle taptaze her daim ümitlerim,
Sükûta erer dertler, son bulur gelgitlerim.
Yanaklarının pembesidir düşlerim,
Kızıl saçlarında dolaşır mı ellerim?
Senle taptaze her daim ümitlerim.

Yusufçuklar selamını bırakır pencereme,
Bâd-ı saba buseni kondurur, sessiz sessiz.
İlişirsin içimin deltasına, değilsin cereme;
Sensiz sin olurum, kalırım nefessiz.
Yusufçuklar selamını bırakır pencereme.

Yüreğim yüreğine kelepçeli, zincirleri kavidir;
Nazlı lâlem olarak, daima bana gül!
Hanem seninle pürneşe, düğün evidir;
Ak rengin, gizeminle ruhuma süzül!
Yüreğim yüreğine kelepçeli, zincirleri kavidir.

Kalabalık yığınlarda seçilirsin mehpârem,
Boğazın rüzgârına fısılda sırrımızı,
Kız Kulesi’yle söyleş, inlesin bütün Harem!
Florya’da martılar, dinlesin şarkımızı;
Kalabalık yığınlarda seçilirsin mehpârem.

Sol yanımın atışını, İstanbul duyar mı bilmem?
Tatlı dillim, eksilmesin neşesi didârının!
Sen olmazsan, meddahlar piri gelse gülmem;
Yol somurtkan takvimlerini, hasretlik diyarının!
Sol yanımın atışını, İstanbul duyar mı bilmem?

14.11.2009