İstanbul Düşümde Gördüm Seni

melek kanadında geldin bana
gecenin kör vakti
sol yanım uyuyordu
sağ omzuma bir öpücük kondurdun
masum bir dokunuştu

çocuk gülüşlerin vardı
dudak kıyısında uslu uslu oturan
isyankar ruhunu
sokak lambaları aydınlatıyordu

gözlerinin feri terk etmişti seni

doldur be meyhaneci kadehime
istanbul'u
vurayım dibine

gelmişin de,geçmişin de

dur! buzları kenara koy
kana(yan) ıma bastırayım
hasretin koynunda bıraktığım
yar kokulu
gül kokulu toprağım

sanamı yanayım
koynumda muska gibi taşıdığım yanlızlığa mı

gel güzelim,İstanbul'um
alaca gecede kadehi
karşı kıyıya kaldıralım
yanık bir türkü tutturalım sigaranın zehirinde

bir ağ atalım hayallerimize
bekli bir deniz kızı takılır gönlümüze

ah be çocuk!
deniz'in kızı düşünde seni gördü
öyle çok özlemiş ki
ay ışığıyla bedenini ateşe verdi

vuslat
şuh kahkahasını atarken uçurum kenarında
kelebeğin ahengine kapıldı
geceye sıcak yanını teslim ederken
ömrünü düşte tamamladı

şehvetin aynadaki aksi aşktı
tadı damağında kaldı...