Istanbul'dan Anadolu'ya

1980 kasımında yağmur yağıyordu,
Yollar geçilmiyordu çamurdan.
İstanbul el sallayıp uğurluyordu,
Bizans’ın heybetli surlarından.
Anadolu’yu ilk kez görmenin,
Bendeki o tatlı hazzı,
Köprüye inerken çevre yolundan,
Göründü İstanbul Boğazı.
Uyur uyanık bir rüyadaymışız gibi,
Geçmişiz İzmit, Ankara’yı.
Gün doğarken çorak tepelerden,
Yozgat’ta verdik molayı.
Çölün ortasında bir küçük şehir,
Nasibini almamış doğadan.
Çıplak tepelerin arasında,
Varı yoğu ibaret bir ovadan.
Ardından göründü Sivas yaylası,
Bir batı kasabası görünümünde.
Anadolu’nun kırgın küskün havası,
Çıplak ayaklı bir çocuğun gülüşünde.
Erzincan, Aşkale Sivas’tan iyi,
Kızıldağ ardında bir yeşil şehir.
Doğunun insanı unutmuş gülmeyi,
İmanlı, mütevekkil....
Ben yılların katmerleştirdiği hasretle,
Yaşadım o manevi duyguyu..
Sevdim, okşadım, kucakladım,
Anadolu’yu...