İstanbul’daki Adam

İstanbul’daki Adam

ey martıların cennetinde var olan adam!
sözüm sana, bil ki bulundugun yer,
cenneten kaçırılmış en mesut yer...
denizinden belki deniz kızı çıkmaz ama,
ekmegi boldur fakirin, martıların...

gülmez belki yüzüne surlar
ama bilki Galata’da hala nam var.
sahil yolundan sarayönüne yürü,
adımlarında orada olamayanlar için
şükür ile niyaz et, bil ki onlar;
en nazlı sevgililerinden, dostlarından
dahası martıların cennetinden uzaktır.

ey İstanbul'u yaşayan insan
sen bir kentin içinde,
bir kentin tek hakimisin...

istanbul budur, kendine baglar
sonra damarına padişahlık şırıngalar
o zaman martıları soytarın,
caddelerde gezenleri teban sanırsın...

oysa sandıklarının içinde unuttuğun
bir İstanbul müptelası olduğundur.
istila etmiştir de bedenini, ruhunu da
sen sadece bir İstanbulluyum dersin...

ve martıların şarkılarında duyduğun
ve seni sarhoş eden o kelimelerdir
"ey canım İstanbul"