İstanbul'da Yürümek Birgün

İstanbul yürürken damarlarıma
ben hayal sanılan bir gerçekle yürüdüm yollarına..
istanbul'un yollarına vurmak kalmıştı bana
istanbul bana ben istanbul'a yürürken
şehirden öte bir muştu görürken onu
yürürken birgün istanbul'un damarlarına
yürümek düştü bana
istanbul yüreğime düşmüşken..

İstanbul'da bir gün geçirmek
zamana yıl mı kayıtlanır
her ezan sesini bulan kulaklarımda
hangi musiki böyle ince ayıklanır
ezan bu şehirde yürürken damarlarıma
bana ezana yürümek düştü istanbul sokaklarında

bir bakış yakalayınca kız kulesi'ne doğru
martılar gibi bir salınış
bana denizden yürümek kaldı
bu şehirdeki ayak izleri yollarımı
işte böyle kendine aldı
bu şehir hem beni benden
hem adımlarımı aldı aniden...

istanbul'un odaları olunca semtler
bir bir yürüdüm kapılarına
ve dalları olunca bir şehire sevda ağacındaki
bülbül olmasada güvercin olmak kaldı bana
önce yürümek ağaçlara
sonra uçmak kaldı bana
yavaşca istanbula..

istanbulda yürürken,istanbula birgün yürümek
derinden bir zafer tutupta büyümek
bir şehirde hemen dünyayı görmek demek
gökyüzünde ayışığından hemen sonra
bir sevda örmek
ferhatın dağlarına örnek..
süslemek bakışları
istanbul incinmesin çünkü
gözlerdeki sonsuzluğuna inen kılıç darbelerinden..

istanbulda birgün yürümek
ben de kendine yazılmak oldu
bu öyle bir yürüyüş ki mezarlara dua gibi kazılmak oldu
dua edince dua bitmez
dualara yürüten yürüyüş bitmez..

istanbul damarlarıma yürürken
ben istanbul'un kanı olmaya hevesli
istanbul hayalde olsa damla damla büyürken
dünden hevesli ebedi olmaya
ölümden hevesli..
saadet asrından beri hızlı nefesli..

benden sonra nice sevdalı yürüsün damarlarında istanbul'un
damarlarda bir aşk dolaşırken
istanbul aşkı,aşk istanbul'u öğretirken
aşıklar yürümeli istekli..
bu şehirde bir gün yürümek biterken
ebedi bir yürüyüşü istanbulla özlerken...