İstanbul'da Yıldızsız Yalnızlığım

istanbul bir çingene akşamı kalbimde

ama nasıl sabaha ağlamaklı

istanbul'da gezen ben değil ancak

ve de üstelik yıldızsız yalnızlığım

beylerbeyi efendiliği siner saçlarımın diplerine

durulurum düşünürüm sen mi güzelsin istanbul mu

seni güzelleştiren istanbul muydu ki ada çiçeğim

istanbul bitti sen de bittin kuzguncuk'ta tam bir öğle vakti

paşa limanı'nda vapurlara el salladım

tek tek baktım balıkçıların çok çengelli yalnızlığına

sanki boğazın sularına bırakılan yarım bir cigaranın

bitirilme özlemiydi geride yanan çifte yalnızlığımız

öpüşmek izlerimiz de silindi nasılsa üsküdar akşamları'ndan

şimdi anlasan bilsen istanbul'un yalnızlık olduğunu

çengelköy'de bir yokuşu tırmanır gibi çıkar gelir misin

çamlıca eteklerine gelir de rüzgarımla eser misin

bak moda'ya akşam vuruyor

karşıda saray burnu kendi içine gömülmüş

birden kendime sorduğum soru:

ey gönül sen karşılığı olmayan bir anılar yumağı aşka mı

yoksa istanbula mı esirsin

kadıköy'de rıhtım meyhaneleri ev sahipliğini yapar acılarımın

korur hüzünlerimin tazeliğini

şimdi istanbul koyvermiş kendini boğaz rüzgarlarına

sanki yokuşlarında gene bizi arıyor ağlamaklı

dolmabahçe'den gümüşsuyu'na çıkışımızı

istanbul ağlama sen aşksız kalmazsın

kubbelerinle gökyüzüne ne yaramazsın

düşünsem düşlerime sığmazsın

istanbul sızlanma sen kimsenin aşkına kızmazsın

şairlerin nazlı yari

şiir gözeneğim

gözlerimde fer desem belki inanmazsın

istanbul beyazıt'ta çınaraltı'nda vuruldum

gölgelerinin çay kokulu güzelliğine hoşluğuna

indim haliç'e etraf insan telaşıyla uyanık

baktım gökyüzüne

gökyüzünde sen varsın

istanbul yoksa sen aşk mısın