İstanbul'da Bir Yolcu Şiiri - Muhittin A ...

Bu gece yolcuyum Harem'de, elveda İstanbul'a.
Seni görmek nasip olmalı, her kula.
Kimine altın olmuş toprağın, taşın.
Kimini de muhtaç etmişsin bir çula.

Kimine sığınacak liman, kimine yavan ekmek aşın.
Kimini şöhret yaptın, kimi döndü yetime, dula.
Umutlar yakarış, hüzünler gözyaşın.
Kimine gurbet oldun, kimine oldun sıla.

Boğaza karşı oturdum, bakıyorum İstanbul'a.
Gecenin örtüsüne bürünmüş günahlar.
Sultanahmet'te, Süleymaniye'de mahyalar,
Minarelerden gönüllere ışık saçıyorlar.
Yedi tepeyi inleten ezanlar,
Temiz ruhlara davetiye çıkarıyorlar.

Denizin ortasındaki Kız Kulesi gibi yalnızım.
Gizemim Ayasofya, Topkapı gönül sarayım.
Eminönü'ne konan güvercin, Galata'da uçan şahinim.
Dev dalgalar, çarparken gönül kayalıklarıma,
Bu rıhtımda, mazlumlara şahidim.

İstanbul, gündüz kaynayan kazan,
Gece kimine huzur fısıldar, kimine hazan.
İşte, keşmekeş içinde sallanan bir Lâle!
Müşterisine küfürler savurup kızan,
Anadolu dağlarında açan, yaban çiçeği.
Ne rengi o kırların rengi, erguvan;
Ne kokusu varoşların kokusu, yavan.
Şarap masalarını süsleyen, boyalı figüran,
Fosforlu gecelerde uykusuz bir can,
Loş barlarda, teselli arayanlara derman...

Bu gece yolcuyum Harem'de elveda İstanbul'a.
Kadının sesi kulaklarımda, lanet okuyordu sana.
Ancak, Osmanlı'dan izler, besteler de sunuyorsun.
Yine de diyorum ki; seni görmek nasip olsun her kula.