İstanbul'da Bir Aşk Gibi .

Bir sonbahar akşamıydı Eminönü’nde,
Martılar dans ederdi, rüzgârın dilinde.
Simidimi paylaştım bir çocukla o gün,
Boğaz hüzünle gülümsedi, içimde bir sel gibi..

Galata Kulesi, yüzyıllardır bekleyen,
Bir aşkın şahidi gibi dimdik, sessiz, derinden.
O gün seni gördüm kuleye yaslanmış,
Gözlerin İstanbul gibiydi, Hüzünle karışmış.

“Merhaba” dedin, sesin deniz gibiydi,
İnsanı sarar, alır, bilmediği yerlere giderdi.
Bir çay söyledik Karaköy iskelesinde,
İki yudumluk sessizlik düştü içimize.

Sandallar geçiyordu ağır ağır Boğaz'dan,
Her biri ayrı bir hikâye, ayrı bir zaman.
Sen anlattın: “Babam balıkçıydı bir zamanlar,
Bu sularla büyüdüm, tuzlu düşlerle yanar.”

Gece indi yavaşça Galata’nın üstüne,
Kule yıldızla giyindi, geceyle süzüle süzüle.
Sana baktım, sen denize,
İstanbul bizi dinliyordu sessizce.

O an anladım; bazı şehirler kalptir aslında,
İnsan bir kez sevdiyse, unutamaz kolayca.
Eminönü’nde başlayan o kısa anı,
Galata’ya, Boğaz’a kazıdım her bir yanıyla.

Yıllar geçti belki, yollar ayırdı bizi,
Ama hâlâ rüzgârda duyarım sesini.
Bir gün yolun düşerse eski kıyılara,
Ben seni beklerim… O çaycıda, o masada.