İstanbul Çok Yabancılaştı Bana

Belki son direnişimi yaşıyorum, bu şehirde
Kanayan yaram büyürken yüreğimde
Artık her anım hüzün deryası
İçime bolca acı dökülüyor
Ne yazık ki dalında
Çiçekleri
Sararıp solan baharım
Çoktan güze döndü
Göğün
Maviliği tükenirken semada
Hıçkırıklar boğazıma düğümlendi
Tükenmeyen grimsi sabahlarda boğuluyorum

Belki son direnişimdir, dertlerimle boy veren
Çocukluğumdan bana kalan
İçimdeki
Şimşeklenen acılarım
Kanayan yüreğimde
Zonkluyor
Ciğerimde tutuşup közleşen
Her anı ıstırap dolu, garip ömrüm Eylül’e döndü

Belki son direnişimdir, şu ayrılık beni bitirirken
Şu koca şehirde, artık yaşam bana haram
Zifiri karanlığı içime dökülen
Her anım hüzün yüklü
Günüm
Bir gülüşe kaldı
O gülüşte yok bende
Bana musallat olan, o şiirimsi
O baharımsı, bakışların şimdi nerde
Hayallerimi kuruttun, umutlarımı bana geri getir

Belki son direnişimdir, su gibi akıp giden ömrümde
Bomboş, kocaman bir boşluk var ruhumda
Tükenmeyen korkularımda içinde
Tutunmak istediğim
Umutlarım ise
Çoktan
Tükendi, hiç kalmadı
Yüreğimin her köşesi virane, dilim ise lal
Artık hiç derdimi, hasretimi anlatamam bundan böyle

Belki son direnişimdir, üzerine tonlarca hüzün yağan
Şu koca şehri saran denizin tüm dalgaları
Yorulmuş sahillere vurdukça
Belki şimdi sana
Fersahlarca uzaktayım
Beklide içindeyim
Benim için sıcak olan
O gülüşlerin
Artık
İmgelerde kaldı
Ey günlerce yollarını gözlediğim
Velâkin her sözün
Başka kopuşlara sebep oldu
Artık kendi iç dünyama döndüm gayri
Bilmelisin, bu vesileyle İstanbul çok yabancılaştı bana

Mehmet Çobanoğlu
22.10.2017
İstanbul