İstanbul Bir Ağır Öykü Şiiri - Ömer Üner

karanlık bir istanbul büyüyor içimde
durdurmalıyım
ayak seslerimi yutuyor gece
sokaklara seğirtiyorum
gördüğüm ilk duvara
döküyorum ağır öykümü
duvar sağır
bırak beni gideyim şehir
kan damlıyor kesik kollarımdan
kirleniyorum ağır ağır
uykuma değdi bir cin
kör oldum, kör kütük deliyim
tenimi dağlayan bu ayak izleri
bu gözlerime mil çeken gözler kimin?
elveda istanbul
parmak uçlarıma çekilmeliyim
içimdeki kantar kuşkular tartıyor
köprübaşı intihar şubesinden icazetim
çeyrek asırlık hayata teğet
soluk soluğa dağılıyorum
harfler boşalıyor damarlarımdan

harfler: adın
i-s-t-a-n-b-u-l
sokul ve oku usul usul
ürkmesin ölüm meleği
eğil tut bileklerimden
hicretimi hisset
yaprağın suya düşüşündeki hüznü duy
gülümse ki - ölümlü de olsa -
bir güle yakışır kokun, rengin
yaprağa değil
gülümse ki
en büyük öykümü sokaklarına yazdım yıllar yılı
bana neler vaat ettiğini bilmediğim
toprağa değil